Kirkjuritið - 01.04.1969, Blaðsíða 25

KIRKJURITIÐ
167
hinum svarta bróður. Andi bróðurins bezta, frelsara okk-
ai ftá illu, laðar okkur til að rétta fram hjálparhönd. Kristileg
^myizka leyf ir ekki, að við göngum afskiptalaus fram hjá
^"'Vjandi bami við veginn. Við erum líka svo lánsöm að eiga
ani að bjóða ]iá matvælategund, sem að beztu gagni kemur
stenzt bezt þá skemmdahættu, sem matföngum er búin í
_eitu 0tr röku loftslagi. Okkur ber að vera þakklát fyrir þá
Se.möðu. Okkur ber einnig að vera þakklát fyrir að liafa að-
Su u bjarga lífi ókunnugs barns í fjarlægð í minningu
‘ la þeirra Islendinga fyrri alda, sem urðu liungurmorða.
. e’ því getum við sýnt, að við metum það einbvers að búa
þau skilyrði, að hreysti barna okkar er ekki stefnt í voða
sj_ ^^ringarskorti. Framlag livers einstaks hrekkur vitanlega
■ .ainint til að ráða bót á hinum geigvænu þjáningum Biafra-
. _ arinnar. En með sameiginlegu átaki og samhug má koma
j'ti'úlgga mjk]u göðu til leiðar. Hvert einasta líf, sem bjargast,
'ert einasta barn, sem heldur lífi fyrir okkar tilverknað, er
°eiidanlega mikils virði í augum höfundar lífsins. I dag er
Ulýðsdagur þjóðkirkjunnar, helgaður hraustbyggðu og táp-
lu æskufólki á Islandi. Látum hina rjóðu vanga þess minna
f. Ur á kinnfiskasogin andlit Biafra-barnanna, hraustlegt
^ uragð þess á dauðagljáann í augum svörtu ungmennanna,
a§Uaðarsöng þess á liið þögla ákall úr Suðurálfu um bjálp í
f °g örvæntingu.
j. . e"ar við biðjum þess, að okkur verði gefið daglegt brauð,
u UuUimst við um leið binna, sem brauðið skortir. Við minn-
ejUst bess jafnframt, að brauðið, dagleg fæða, er gjöf frá guði
°kk a^lr gúðir lilutir. Við biðjum þess, að það blessist
^ Ur °g öllum mönnum, og tökum brauðinu með þakklæti.
f,. .Ugiingur var ég nokkur sumur vistráðinn í sveit. Hús-
siu'^aU Var gáfuð kona og göfug, enda vandaði liún dagfar
þej’ eimi var ekki gefið um stóryrði eða illyrði, enda lítt til
a gripið á því heimili. En í sambandi við tvennt þoldi
niatf!ögum manni að nota blótsyrði: börn og mat. „Börn og
ald 0Ue á að blessa, en ekki bölva þeim,“ sagði liún, „það má
]leitei kalla óblessun yfir bömin og matinn.“ Þessum orðum
]lv ,!ar Iiefi ég aldrei gleymt, enda eru þau verð fullrar at-
far. 1- ^ iÚ eigum að umgangast livort tveggja með réttu hugar-