Kirkjuritið - 01.04.1969, Page 22

164
KIRKJUUITIÐ
gjallandi kemst að orði. Þeir tímar liaí’a komið oftar en eim1
sinni, að liér um bil tugur þúsunda Islendinga hefir hruni*
niður úr liungri og liungursóttum í hallærum. Slíkt var niikil
blóðtaka fámennri þjóð. Samt hjarði hún, reis upp aftur, ÓX
að lífsmagni. „Hennar líf var eilíft kraftaverk,“ segir skáldió
irá Fagraskógi. Vissulega var kraftaverk, að liún skyldi Iiald*1
lífi, þegar dekkst var í álinn. En livers vegna varð kraftaverk'
i3? Er jiað tilviljun ein, að trúarliiti þjóðarinnar og trúartraiis*
náði liámarki einmitt þær aldir í sögu Iiennar, sem daprastaf
voru? Þá kom fram sálmaskáldið, „er svo vel söng, að sóli®
skein í gegnum dauðans göng,“ og sá söngur liljómar síðan 1
íslenzkum kirkjum, íslenzkum heimilum og íslenzkum sálun'-
og liann liljómar yfir moldum hvers einasta Islendings aó
kalla. Var það ekki trúaröryggi manna eins og sr. Jóns Steh1'
grímssonar, þess er söng eldmessuna frægu, sem fleytti þeiw1
yfir hörmungar móðuharðindanna ? Hvers vegna gafst fólki^
ekki upp og missti allan kjark, þegar dauði og liungur og
meiri neyð en við getuin gert okkur nokkra skynsamlega grei»
fyrir ríkti allt í kringum það? — Við vitum, hvert svarið er'-
„Lífsvonin eina var samtvinnuð krossinum rauðum.“ Við vituH1
hvaðan krafturinn kom: frá lionum, sem gjörði þakkir og
skipti fimm brauðum og tveim smáfiskum þannig milli finujl
þúsund manna, að allir urðu mettir og leifarnar fylltu tók
karfir. Hann getur enn blessað afrakstur jarðarinnar, verk
lianda okkar, starf okkar og lífsbaráttu, látið okkur allt snúast
til góðs, ef við koinum til lians, trúum á hann og leitunist
við að gera vilja hans, því að hann er brauð lífsins. Þann nnU1
ekki hungra, sem til lians kemur, og þann aldrei þyrsta, seU1
á hann trúir. Og þann, sem til lians kemur, mun liann alls ekk1
burt reka.
Sú kynslóð, sem nú er ung í þessu landi, jiekkir ekki hungUr
af eigin raun, svo er fyrir að þakka. En fyrri tíma lslendingar
þekktu það. Við erum til, og við getum lifað menningarlífi
þrútt fyrir allar þrengingar fyrri tíða, en vegna þess eilíO
kraftaverks, að þjóðin skyldi ekki verða aldauða. Því ættuH1
við að geta sett okkur betur í spor þeirra, sem nú stynja
undan þeim skelfingum, sem hungrinu eru samfara, hverj11
sem um er að kenna. Með því að líkna þeim og liðsinna getn111
við líka goldið hluta af þeirri skuhl, sem við stöndum í v1^