Kirkjuritið - 01.04.1969, Blaðsíða 24

166
KIRKJUHITIB
ekki sízt af því, að styrjaldir bitna engu síður á saklausu og
friðsömu fólki en ófriðarseggjunum sjálfum. Þá skiptir okkur
ekki máli, hvort þeir, sem þjást, eru skyldir okkur eða óskyld-
ir, nálægir eða fjarlægir. Mannlegar tilfinningar bærast liinar
sömu í brjóstum manna, hver sem hörundsliturinn er, þjáning'
arnar eru hinar sömu, livaða álfu sem þeir byggja. Allir menn
eru bræður, börn sama föður, liluti af sköpunarverki hanc-
Þess vegna er það kristileg skylda okkar —■ og ætti að vera
ljúf skylda — að rétta fram liönd til líknar, ef það er á okkai'
valdi, hvar sem líknar er þörf, án þess að spyrja um laun eða
endurgjald. 1 nafni þess, sem mettaði þúsundirnar, leggjuin
við fram okkar lilut til hjálpar fólkinu í Biafra, sem liungriS
þjáir, ef sá lilutur mætti verða til þess að bjarga nokkrtun
hörnum eða mæðrum þeirra frá hungurdauðanum. Við erun>
ekki með þessu að kaupa okkur friðaða samvizku, heldur
eimmgis að gera vilja meistarans, sem sagði: „Ég er brauS
lífsins“ og elskaði okkur öll eins og systkin að fyrra bragSn
Trúin á liann, kærleikur lians og það, sem nefnt er kristileg1
lífsviðhorf, knýr okkur til þess. — Jakob skrifar í hinu »1'
menna bréfi: „Ef bróðir eða systir eru nakin og vantar dag'
legt viðurværi og einhver yðar segði við þau: „Farið í friðu
vermið ykkur og mettið!“ en þér gefið þeim ekki það, sen>
líkaminn þarfnast, livað stoðar það? Eins er líka trúin dauð
í sjálfri sér, vanti hana verkin.“ — Og síðar: „Því að eins og
líkaminn er dauður án anda, eins er og trúin dauð án verka.
Undanfarna daga og vikur hafa blasað við okkur átakaU'
legar myndir af fórnarlömbum styrjaldargrimmdarinnar 1
Nígeríu, einkum saklausum börnum, afmynduðum af næri»o'
arskorti, vanburða og vonlausum. Mörg eru ofurseld bægfar£I
og þjáningarfullum hungurdauða, önnur mörkuð af vann®r'
ingu á líkama og sál ævilangt. Við böfum heyrt og lesið lýs'
ingar sjónairvotta, stórkostlegri og átakanlegri en svo, að við
getum gert okkur nokkra grein fyrir ástandinu, eins og þa^
er í raun og veru. Við heyrum nefndar dánartölur, sem ofbjóð*1
skynjun okkar og viðmiðun. Heil þjóð er að deyja. Fregnirnar
vekja með okkur hneykslun og viðbjóð á orsökinni, styrjöló'
inni, sem aftur stafar af spilltum þáttum í eðli mannsins. Erj
jafnframt böfða hryggðannyndirnar og hörmungartíðindin
samkenndar okkar og bræðralags allra manna, við finnum **