Kirkjuritið - 01.04.1969, Blaðsíða 20

KJRKJUniTIÐ
162
í ýtrastu neyð, hvort ég get varðveilt bænarþráðinn í lamand1
andstreymi, þegar mér finnst mennirnir bregðast mér og að
mér kreppir á allar síður af ytri atvikum.
Þetta get ég ekki. Það á ég undir Guðs náð. Ég tek þ»1'1
ekki af sjálfum mér. Og þegar syrtir að, þá er bænin sú og
verður að vera sú fyrst og síðast, að bann láti mig ekki sleppa
sér, að liann lofi mér að vita af sér í myrkrinu, að liann hald1
liuga mínum föstum við Jietta eina: Ég sleppi þér ekkn
Drottinn, fyrr en þú blessar mig. Ég treysti því, að lian11
baldi áfram að biðja fyrir mig, fyrir mína liönd og fyrir mer?
þegar ég get ekki beðið lengur, að lians tríifesti haldi í iWg
og baldi mér uppi, þó að trúin mín bresti og þolið þrotnn
að jafnvel þótt ég komist í þau spor, að ég eigi ekki lengnr
önnur bænarorð en þessi: Guð minn, Guð minn, bví befnr
þú yfirgefið mig, þá sé liann samt og reynist minn Guð.
Bólu-Hjálmar, sem vissulega þekkti ofurþunga liversdag6"
lífsins, fátækt, veikindi, basl, tortryggni og fyrirlitningu, liann
befur svarað spurningunni flestum betur:
Ég á þig eftir, Jesús minn,
jörðin þó öll mér liafni.
í þér liuggun og frelsi finn,
fróun bvert sinn
flýtur af þínu nafni.
Allt er tapað, ef tapa ég þér,
tryggðavinurinn blíði,
aldrei brugðizt í heimi bér
hefur þú mér,
bjálpar snauðum í stríði.