Kirkjuritið - 01.12.1969, Qupperneq 8

438
KIRKJURITIÐ
Markús hafa sett sér það fyrir að flytja fagnaðarerindið uin
Jesú Krists, Guðs son — frá því að liann tekur vígslu til þjó11'
ustu sinnar og þangað til upprisa lians er boðuð. Að inngang*
inum undanteknum, er þá skírnin hin eiginlega koma Jesú i
lieiminn. En þá er eðlilegt að spyrja, livað felist í skírninni-
(1,9—11) Skírnir eða vatnsvígslur voru til um allan lieim»
meðal annars í liinum forngrísku launhelgum, og Gyðingar
tíðkuðu skírn heiðingja, sem tóku Gyðingatrú. Vatnið er æva-
fornt tákn lireinsunar og lífgjafar. Rabbíarnir sögðu, að heið-
ingi, sem tæki gyðinglega skím, væri eins og nýfætt barn, og
heimspekingurinn Fíló segir slíkan mann hafa liorfið fra
myrkri til ljóss. Þegar vér viljum skilja skírn Jóhannesar, er
eðlilegast að bera bana einmitt saman við þá skírn, sem áður
þekktist meðal Gyðinga. Við beiðingjaskírnina var skírnarþeg"
inn að yfirgefa sína heiðnu ætt og upprana og verða eins og
nýfætt barn í öðru samfélagi. Hann flyzt úr einu samfélagi i
annað. Jóliannes skíraiá er siðferðislegur vfirbótarpredikari-
Mennimir, sem bann predikar fyrir, eru Gyðingar. Þeir til-
beyra hinni útvöldu þjóð Guðs. Þrátt fvrir það telur Jóhannes
skírari þá ekki hæfa til að mæta hinum miklu aldaskiptuin-
Þess vegna myndar hann nýjan flokk, sem á að ganga á liönd
því guðsríki, sem er nálægt, liinni nýju öld. Þegar menn taka
skírn, merkir það tvennt, að menn iðrist synda sinna og að
menn gangi í samfélag hinnar nýju aldar. Margir guðfræðing'
ar bafa spurt sjálfa sig, livers vegna Jesús liafi tekið slíka
skírn. Hann liafi ekki liaft neins að iðrast, og liann sé ekki
kominn til að verða meðlimur samfélagsins, beldur höfðingi
þess. Bæði Matteus og Lúkas geta þess, að Jóliannes skírari
bafi sjálfur fundið þetta og liaft orð á því, en Markús telur
enga þörf á að útskýra neitt slíkt. Eðlilegast er að skilja skírn
Jesú þannig, að liann Iiafi viljað ganga undir vígslu til hins
nýja samfélags, liinnar nýju aldar guðsríkisins. En um
kemur það fram, að liann sjálfur sé og verði leiddur og styrkl'
ur af anda Guðs. Yfirlýsingin um, að liann sé liinn elskaði
sonur Guðs, er tilvitnun í Sálm, 2,7, en minnir einnig á 1-
Mós. 22,2 og Jes. 42,1. — Merking orðanna „sonur Guðs1
felur þaraa ekki í sér neitt um boldlegan getnað, heldur and'
legt samband konungsins við Guð. Fornir konungssálmar voru
oft lieimfærðir upp á hinn væntanlega konung guðsríkisaldar-
A