Kirkjuritið - 01.12.1969, Blaðsíða 23

KIRKJURITIÐ
453
síðar talið’ játningu hinnar „lireinu kenningar“ ófrávíkjanlegt
skilyrði fyrir sannkristnu samfélagi og dvalar með Kristi eftir
dauðann.
Ég er ekki með þessu að segja að hver og einn geti með
fettu túlkað livað sem er í N. T. að eigin geðþótta. Slíkt væri
Hieinloka.
Ég er að benda til þeirrar sannfæringar minnar að alkirkju-
hreyfingin sé á réttri leið. Kristnir menn og kirkjur þeirra
kafa brýnna að ræða en mismunandi trúarskoðanir sínar og
Éelgisiði. Og það er fleira sem að kallar en þeirra eigin liags-
Hiunir og gengi.
Hungrið í heiminum, styrjaldaræðið og vopnabúnaðurinn,
heimshyggjan, eiturlyfjaplágumar, óréttlætið, kúgunin og
aUnað þar fram eftir götunum kallar nevðarkalli á kristinn
amla — hvað sem líður liinum og þessum útskýringum á
kristinni kenningu.
Og liér kemur annað athngavert við sögu.
Þótt einhverjir virði mér það til fávizku og ófróðleiks, liika
eg ekki við að fullyrða að ólíkt hægara sé að gera sér Ijósa
grein fyrir anda Krists en kenningu hans.
Ég stend í þeirri trú að flestir finni það, ef þeir hugsa
«okkuð um það.
hað virðist líka liafa gilt um sjálfa postulana og aðra frum-
kristna menn.
Hlelgið Krist sem drottinn í lijörtum yðar,“ áminnti Pétur
s°fnuðina. Þetta samsvarar hinni alkunnu hvatningu Páls:
«Verið með sama hugarfari og Jesús Kristur var.“ Hvorugur
h'hir þörf á að útskýra livert það hugarfar sé — liversu því
‘;e farið. Ekki getur farið á milli mála að það sé kærleikur-
11111 -— bróðurkærleikurinn, sem Páll í ljóðinu mikla segir
llleiri öllum leyndardómum og allri þekkingu. Jafnvel lofs-
'erðari því að vera brenndur, það er að segja að láta lífið
yHr trú sína.
Kristnir menn hafa um langan aldur verið flestir þegnar
'firráðaþjóða og fundið til yfirburða og öryggis af þeim
sokum. Og kirkj an hefur víðast á Vesturlöndum verið ríki í
Klnu og notið virðingar og lilunninda fram á þennan dag.
, Vú, þegar vér lifum í nýjum heimi að kalla, er orðið að-
úandi að vér gerum oss grein fyrir að vér sem kristni ját-