Kirkjuritið - 01.12.1969, Blaðsíða 34

464
KIRKJURITIÐ
háskalegt er, bæði fyrir þann, sem fyrir því verður, og ekki
síður fyrir liinn, sem temur sér það. 1 sinni vægustu myild
hirtist þessi löstur sem kali til náungans, liáð um hann, nal 1
í liann. En í algleymingi sínum hirtist hann í slúðursögunn
dómum, getsökum og órökstuddum staðhæfingum um e11111
og annan. Þetta lijal þarf ekki að fara liátt fyrst í stað, e11
með iðninni sígur það á, svo að það fer loks fjöllunum hæri;l-
Undir fjögur augu, „í trúnaði“ er mál þetta mælt, en einU
segir öðrum og ein annarri.
Það, sem menn tíðum leika sér að er ekkert fánýtt glingnn
Það mætti kalla það fjöregg náungans, sem haft er þarna a ,
leiksoppi. orðtak nokkurt segir, að mannorð mannsins se
dýrmætasta eign lians. Hvaða stuldur er verri en að ræna þvl-
Sá, sem temur sér það, að liafa aðalyndi af illu unita^1
um náungann, hann er líkur eiturnöðru, sem leggst við ,ot
jurtar og stingur Iiana svo liún deyr.
Jakob, liöfundur samnefnds bréfs í N.t., segir um tungnna’
að liún sé eldur, heimur fullur ranglætis. Og livað er illt uin;
tal, niðrandi sögur um náungann annað en „ranglætislieim111
og ljós vottur þess að kærleiksboði frelsarans er illa sinnh
vottur þess, að þeir sem teljast lærisveinar lians gleyma ÞvJ
oft að náungi þeirra er bróðir þeirra eða systir.
Yið, sem kristin viljum teljast ættum því að minnast hinna
miklu ábyrgðar sem notkun tungunnar ætíð er. Við ættum a
temja okkur að nota okkar ástkæra, ylhýra mál Guði 1
þakkar og meðbræðrum okkar til góðs og blessunar, minnllr
þessara orða Jesú: „Góður maður ber gott fram úr góðu111
sjóði, og vondur maður ber vont fram úr vondum sjóði .
Notum fegurstu orð hinnar fögru tungu okkar til að veý
sama drottinn Jesúm Krist, hann sem gefið hefir okkur hin11’1
Guðs.
„Stýr minni tungu að tala gott
og tignar þinnar minnast,
lát aldrei baktal, agg né spott
í orðum mínum finnast14.