Kirkjuritið - 01.12.1969, Síða 47

Bækur
S/iorrt Sigjússon:
ferðin frá rrekku
Minuingar I
ISunn 1968
Síðan „nýöldin“ gekk í garð á síð-
ari heimsstyrjaldarárunuin hafa
margir rosknir menn tekið sér fyrir
hendur að rita sjálfsævisögu sína.
Er það að vonum geysiþarflegt að
beir, sem muna tvennu tímana, varð-
vciti með þeim hætti minninguna
um gengið þjóðfélag og gefi kom-
U1|di kynslóðum kost á að kanna
það af máli og myndum og komast
1 svo lifandi snertingu við það, sem
auðið er. Er hér hæði um sagn-
iræði að ræða, sem jafnan hefur
mikið gildi, og hláttáfrain lífsteng-
lugu milli kynslóða sem aldar eru
uPp við gjörólíkar aðstæður og
griðar frábrugðnar skoðanir og
ajónarmið. Fáein skáld hafa freist-
að að lýsa þessu að nokkru, en að
sjálfsögðu ekki á hlutlægan liátt.
Eótt enginn sé heldur hlutlaus, er
af honum sjálfum segir, er samt
ekki unnt að komast nær sannind-
lluuni um fortíðina en af frásögn-
111,1 þeirra manna, sem einlæglega
'álja hafa það er sannast reynist,
°g ekki lítill fengur ef góðar ljós-
myndir fylgja.
Enginn mun væna höfund þess-
arar hókar um að hann ófrægi
’mkkurn eða nokkuð, liitt væri
Peldur að hann stingi undir stól
Vmsu, er honum fannst ógeðfellt
eða lítt til mannbóta að á lofti
Væri haldið.
Sigfússon fékkst við
og námsstjórn í um það
öld og varð snemma þjóð-
Snorri
keiinslu
bil liálfa
kiinnur á því sviði sakir áliuga og
færni. Hann kom víða við önnur
félagsmál. Léltleiki hans og hlý-
leiki hirtist glöggt í stílnum og
ekki verður honum orða vant, hvað
sem her á góma. Oft kíminn.
Þetta hindi er tileinkað æsku-
slóðunum, vandamönnum og vin-
um. Fyrri bókarhelmingurinn er
um uppvaxtarárin í Svarfaðardal.
Eflaust þykir mönnum fengur að
]>ví, þegar frá líður, hversu vel og
vandlega er greint frá heimilislíf-
inu á Tjörn í tíð þeirra feðga séra
Kristjáns Eldjárns og Þórarins son-
ar lians, föður þriðja forseta ís-
lenzka lýðveldisins. Á Tjörn var
Snorri nokkur ár og náinn vinur
Þórarins alla tíð síðan.
Snorri tók gagnfræðapróf á Ak-
ureyri 1905. Aðeins tólf voru hon-
um þá samferða og urðu næstum
allir þjóðkunnir. T. d. Jónas frá
Hriflu, Sigurgeir frá Skógarseli,
hókavörður, Þorsteinn M. Jónsson,
kennari og alþingismaður, Jón
Árnason, hankastjóri og Þórarinn
Eldjárn.
Þá segir frá upphafi kennslustarf-
aima og söngför Heklu til Noregs,
en þar var Snorri einn hezti liðs-
maðurinn. 1907—1909 var Snorri
við nám í Noregi, fyrri veturinn á
Voss, alþýðuskóla Eskelands, sem
mörgum íslendingum er af góðu
kunnur. Síðan á kennaraskólanum á
Storð. Undi hag sínum vel og varð
fyrir mörgum áhrifum.
Síðan segir frá fyrstu kennsluár-
unum, ýmsum sumarstörfum, eink-
um við síld og stofnun hjúskapar.
Það er vorldær og bjarmi yfir
bókinni allri.