Kirkjuritið - 01.04.1973, Síða 25

hafi það reynzt svo, að Kristur hafi
orðið eða verið gerður svo fjarlœgur.
Þœr ólíta ósamt Gunnari, að
kennslubœkurnar eigi töluverðan þátt
í því. Guðmundur œskulýðsfulltrúi
bendir á það, að í mannkynssögu,
sem lesin sé til landsprófs, hafi verið
rœtt um Krist í smákafla og þó hafi
koma hans gjörbreytt öllu í heimin-
um — i svona afgreiðslu felist lítils-
virðing.
Gunnar: — Einn þeirra kennara,
sem kenndi mér, sagði það öllum
bekknum að mannkynssagan vœri
andstceð kristindóminum eins og hún
hafi lengi verið túlkuð. Þannig fá þeir,
sem þetta lœra andúð á kristninni,
því að í sögu kirkjunnar sé að mestu
leyti dregnar fram hinar dekkri hliðar,
en ekkert talað um hinar Ijósari, —
svo heitið geti.
Kolbrún: — Þessar dökku hliðar í
sögunni eru auðvitað komnar frá
mönnum, en eiga ekki rót sína að
rekja til Guðs eða einlœgrar trúar á
hann.
— Svo vikið sé að markmiði krist-
indómsfrœðslunnar aftur, — erum við
þá ekki sammála um það, að það
skipti meginmáli, að hún geti orðið
kjölfesta í lífi einstaklingsins, en miði
ekki við þekkingaratriði eingöngu
eins og það, að Kristur hafi verið
uppi?
Kolbrún: — Allt veltur á þessu,
en það er yfirleitt ekki kennt þannig,
að maður geti tilbeðið Guð.
Hrefna: — Einstaka kennari gerir
þetta, en ekki er þetta yfirleitt gert.
Sjöfn: — Mérfinnstað kennslan þurfi
Qð miða að því að fœra Krist nœr.
Menn hafa þörf fyrir Krist í daglegu
lífi, Krist, sem hœgt er að treysta og
tilbiðja. Það eru líka margir, sem
reynt hafa þau atvik, að þeir vita, að
hann er til staðar. — Þótt ég hafi ekki
verið neitt sérstaklega ánœgð með
þá kennslu, sem ég fékk í skóla og
fari nœr aldrei í kirkju, þá finnst mér,
að ég hafi þörf fyrir trúna á Krist.
Kolbrún: —Ég verð líka að segja,að
ég hefi fengið frœðslu annars staðar
en í skólanum. Bœði amma mín
og mamma hafa frœtt mig, og þar
hefir tilbeiðslan einmitt fengið sinn
sess. Kennslan er nokkuð ópersónuleg
í skólanum.
Hrefna: — Hún hefir verið dálítið
lík mannkynssögu — stundum.
Niðurlag
Áliðið var orðið kvölds og þvi mál
að linnti. Ýmislegt var þó sagt frekar
um afstöðu almennings til kristinnar
trúar, og hve afstaða margs ungsfólks
hefði breytzt. Það skammaðist sín
ekki lengur fyrir að viðurkenna trú
sína og ekki vœri hlegið að því eins
og áður gerðist oft. Einnig var minnst
á samfélagshópa kristinna nemenda
í skólum, sem kœmu saman í skólun-
um til bilíulesturs og tilbeiðslu. Þessi
aðstaða hafi t. d. verið veitt í Kenn-
araskólanum.
Þetta sagði unga fólkið úr Kenn-
araskólanum, sem e. t. v. tekur brátt
til kennslustarfa með það áform, að
Jesús Kristur verði veruleiki í lifi nem-
enda þeirra.
— A. J. —
23