Kirkjuritið - 01.04.1973, Qupperneq 38

streng með séra Guðmundi, og Stína
nefnir fermingu, sem að sjálfsögðu
kœmi ekki til greina, ef ekki fœri við-
unandi frœðsla á undan.
G. Ól.: Því mun hafa verið haldið
fram í Noregi og víðar, að skólar
vœru ekki ábyrgir vegna skírnar
barns, heldur fyrst og fremst foreldrar
og kirkja. Þeir, sem slíkt mœla hafa
vissulega nokkuð til síns máls. Hins
vegar lítum við náttúrlega svo á í
lengstu lög, að skólinn fari aðeins
með umboð foreldra og kirkju.
Sr. Arngrímur: Já, hvaða erindi œttu
kristin frœði inn í skólana nema af
þeim sökum, að verið er að uppfylla
þcer skyldur, sem á þeim aðilum
hvíla?
Sr. Guðm. Þorst.: Ég minnist grein-
ar, sem ég las einhvern tíma í tímarit-
inu „Heimili og skóli." Þar sagði frá
bandarískri konu, sem hingað kom.
Hún starfaði á þessum sviðum. Hún
var að öfunda okkur af því, að fram
skyldi fara kristindómsfrœðsla í
skylduskólunum. Því að þótt víða
megi heita blómlegt safnaðarlíf í
Bandaríkjunum, þá er þar fjöldi
manns utan við það og fjöldi barna,
sem ekki fœr neina frœðslu um krist-
inn dóm.
Sigurður: Ég vildi gjarna undir-
strika eða ítreka það, sem hér var
minnzt á áður: Skólinn er ekki stofnun
í sjálfum sér nema af því, að honum
er falið ákveðið hlutverk af foreldrun-
um. Þjóðfélagið á ekki börnin og
skólinn á ekki börnin. Það eru foreldr-
arnir, sem eiga þau.
Við þau orð er staðar numið. —
G. Ól. Ól.
FJÖLSKYLDAN
OG
ÞJÓÐFÉLAGIÐ
Kannski er það ekki sannmœli
gagnvart hjúskaparlögunum
nýju, að segja, að þau gerist
boðberi nýs gildismats, en hjá
því verður vart komizt aðálykta,
að þau láti undan þrýstingi lífs-
viðhorfa, sem gerastœ rúmfrek-
ari í þjóðfélagi hins nýja tíma.
Hér hef ég einkum í huga þá
augljósu tilhneigingu laganna
að rýra gildi hjúskaparins sem
varanlegs sáttmála.
Úr grein Dr. Björns Björnssonar
sjá bls. 6
36