Kirkjuritið - 01.04.1973, Qupperneq 76

treysta honum og setja honum þó
ekki takmörk.
6. Þannig sjáum vér, að þetta boð-
orð á eins og annað boðorðið ekki að
vera annað en iðkun á fyrsta boðorð-
inu, þ. e. trúnni, traustinu, voninni og
kœrleikanum til Guðs, svo að fyrsta
boðorð sé höfuðsmaður í öllum boð-
orðum og trúin meginverk og líf allra
annarra verka, en án hennar geta þau
ekki verið góð, svo sem áður er sagt.
En ef þú segin Hvað þá, ef ég get ekki
trúað, að bœn mín sé heyrð og sé
þóknanleg? Svar: Einmitt þess vegna
eru trúin, bœnin og öll önnur góð verk
fyrirskipuð, að þú skulir komast að
raun um, hvað þú getur og getur ekki.
Og komist þú að raun um, að þú getir
ekki trúað og breytt þannig, þá harm-
aðu það í auðmýkt fyrir Guði og byrj-
aðu svo með veikum trúarneista að
styrkja hana œ meir daglega með
iðkun hennar i öllu lífi og starfi. Þvi
að enginn er sá á jörðu, sem hafi ekki
mikinn brest trúarinnar, — þ. e. fyrsta
og œðsta boðorðsins. Því jafnvel hinir
heilögu postular í guðspjöllunum og
einkum Pétur voru veikir í trúnni, svo
að þeir jafnvel báðu Krist og sögðu
,,Auk oss trú," og oft ávitaði hann þá
fyrir litla trú. Því skaltu ekki láta hug-
fallast, ekki sleppa tökunum, þótt þú
finnir, að trú þín sé ekki eins sterk í
bœninni eða öðrum verkum og vera
œtti og þú vildir. Já, þú skalt þakka
Guði af hjartans grunni fyrir, að hann
sýnir þér svona veikleika þinn, en
með þvi er hann að frœða þig og á-
minna um það, hve nauðsynlegt þér
sé að cefa þig í trúnni og styrkja dag-
lega. Því að marga sérðu, sem fara
til að biðja, syngja, lesa og starfa
eins og þeir vœru miklir dýrlingar, en
komasf þó aldrei svo langt, að þeir
skilji hvernig ástatt er hjá þeim um
meginverkið, trúna. Þeir eru blindað-
ir og leiða því sjálfa sig og aðra af-
vega, hyggja sig vel á vegi stadda,
byggja því óafvitandi á sandi verko
sinna án allrar trúar, ekki á náð Guðs
og fyrirheiti með hreinni og staðfastri
trú. Því höfum vér œrið að starfd/
meðan vér lifum, hve lengi sem það
verður, svo að vér höldum áfram að
vera lœrisveinar fyrsta boðorðsins og
trúarinnar með öllum verkum og
þjáningum og hœttum ekki að lœra.
Enginn veit, hve stórt það er að
treysta á Guð einan, nema sá, sem
byrjar á því og reynir með verkum-
7. Sjáðu nú aftur: Mundi ekki bœa-
in ein nœgja, þótt ekkert annað gotf
verk vœri fyrirskipað, til að œf°
manninn í trú alla œvi? Til þessO
starfs eru andlegu stéttirnar einkum
settar. Þannig báðu sumir kirkjufeðiA
forðum daga nótt og dag. Já, það °r
raunar ekki til sá kristinn maður, sern
hafi ekki tíma til að biðja án afláts-
En ég á við andlega bœn, þ. e. vinH'
an er engum svo erfið, að hann getJ
ekki, ef hann vill, rœtf við Guð !
hjarta sínu, lagt fyrir hann neyð sína
og annarra manna, beiðzt hjálpar'
beðið, ceft og styrkt trú sína við þa^
allt saman. Það á Droftinn við, e<
hann segir í Lúk. 18: að þeir eigi stöð'
ugt að biðja og þreytast ekki, þatt
hann banni mörg orð og langar bcen'
ir. Álasar hann með því hrœsnurun1'
ekki af því að munnlegar langar bcen
ir séu illar, heldur af því, að það e<
ekki hin rétta bœn, sem alltaf getL,r
farið fram, og af því, að bcenin
er
74