Kirkjuritið - 01.09.1974, Blaðsíða 11

Biskup: Alkirkjuráðið er samtök eða
Samstarfstœki kristinna kirkjudeilda,
Serri sameinast um þá játningu, að
-iesús Kristur sé Drottinn og frelsari.
Þessum grunni getur Alkirkjuráð-
j ekki hvikað, því þá mundi það
eysast upp, enda eru það kirkjur þœr,
Sern að því standa, sem ákveða grund-
v°ii þess. Hins vegar hafa að sjálf-
sagðu heyrzt raddir, sem eru í ná-
^enda við eða á þessari línu, sem þú
aefndir, þcer heyrast alltaf öðru hverju
' °g frá, einnig hér á landi. En fyrir
e'm' sem tala af einhverri ábyrgð,
^akir ekki það, að kirkjan geti —
e a eigi að hverfa af grundvellinum
e'na, heldur hitt, að taka upp viðrœð-
Ur við fulltrúa annarra trúarbragða
°9 leitast þá við að halda þeim við-
^eðum á mannlegum jafnréttisgrund-
. 6 ^i' bannig að svokallaðir yfirburð-
vestrœnna manna í tœkni, menn-
nga og auði skyggi ekki á það, að
.arna rœðast við menn, sem hver um
sifl- s'nn Iffsgrundvöll, sína trú,
truarviðhorf. Fyrir sumum vakir
be'r 9et' með bessu
°ti bezt komið á framfœri vitnis-
burði um Krist.
Aðrir kunna aftur á móti að vera
q 'rrar skoðunar, að þegar alls sé
sa ^ Sbu ^annske öll trúarbrögð í
fra^0 ^a^’ su s^oðun k°mi
Ve171 hjá einhverjum, sem starfa á
m9Um ^lkirkjuráðsins, er ekki þar
ist h SC<^' a*ð róðið sem slíkt aðhyll-
bog ana' enda hefur það ekkert um-
b°nd^k S^^rar sfefnumörkunar fyrir
ristinna manna almennt.
befn*anC*Í: ^ íslenzka kirkjan einhvern
an þátt í einingarviðrœðum á
vegum Alkirkjuráðs? Hvað um Leuen-
berg-konkordíuna t. d.?
Biskup: Því miður er íslenzka kirkjan
mjög veikur hlekkur í alþjóðlegu sam-
starfi. Það er óhjákvœmilegt, að svo
sé sakir fámennis okkar og féleysis.
Til þess að við gœtum verið virkir
aðilar, þá þyrftum við að hafa þó
nokkuð álitlegan hóp manna, sem
gœtu varið verulegum hluta tíma síns
og krafta til þess að vera með, —
taka þátt í rannsóknum, viðrœðum og
umrœðum. Slíks er enginn kostur hér
eins og er, hvað sem verða kann. Og
náttúrlega er það, með örfáum und-
antekningum, staðreynd, að það eru
stóru, fjölmennu kirkjurnar, sem ráða
ferðinni í alþjóðlegum umrœðum. Þœr
hafa mannaflann og fjárráðin.
Hvað alþjóðlegt samstarf snertir,
þá hefur það verið mín skoðun, að
okkur bœri að leggja meiri áherzlu
á lifandi tengsl við Lútherska heims-
sambandið og starfsgreinar þess, —
eðlilegra vœri að einbeita sér að því,
vegna þess að kraftarnir eru takmark-
aðir hjá okkur. Og það samstarf, sem
um hefur verið að rœða, hefur leitað
meira í þann farveg.
Leuenberg-konkordían er tiltölulega
ný heimild og hefur verið œði mikið
rœdd að undanförnu. Hún er árang-
ur af allvíðtœkum viðrœðum lút-
herskra guðfrœðinga annars vegar og
reformeraðra hins vegar, þar sem
þeir hafa tekið til meðferðar forsend-
ur fyrir játningum siðbótarinnar og
haft til yfirvegunar, hvað það var
á siðbótartímanum, sem greindi leiðir
þessara kirkjudeilda, og hversu þau
viðhorf og þœr forsendur eru bcer nú.
201