Kirkjuritið - 01.09.1974, Blaðsíða 8

En framar öllu minnumst vér hans fyrir sálmaskáldskap hans og
önnur andleg Ijóð, með Passíusálmana sem hinn hœsta tind. Það
er hin mikla gjöf hans. Svo segir í fornum skáldamálum, að orðstír
deyi aldrei, hveim er sér góðan getur. Vel ort, en meir af óskhyggi1-1
en raunsœi. Svo fer um flesta, að orðstír þeirra, þótt góður sé,
deyr engu síður en fé og frœndur. Gleymskan og þögnin eru oft fljótar
að vinna sitt verk. En annað skáld hefur sagt, og með meiri sanni:
Sá deyr ei, sem heimi gaf lífvœnt Ijóð. Séra Hallgrímur er fagurt
dœmi þess. Þcer kynslóðir eru margar, sem gengið hafa allrar
veraldar veg síðan hann var á dögum. En hann hefur lifað með þeim
öllum og lifað þœr allar og hann lifir enn, af því að hann gaf þjóð
sinni lífvœnt Ijóð, öllum öðrum fremur.
Skáldskapur Hallgríms Péturssonar er vígður þáttur í arfi vorum
og óaðskiljanlegur íslenzkri menningu. Sú er hin fyrsta skylda
vor að gera oss grein fyrir þessu, er vér viljum sýna minningu hans
rcekt og sóma. En af sömu rót er það einnig runnið, að reist hefur
verið þessi fagra minningarkirkja, þar sem nú erum vér. í sama
skyni er og risin af grunni hin mkla Hallgrímskirkja í Reykjavík,
og einmitt í dag hefur hornsteinn hennar verið lagður fyrir tákns
sakir. Og til þess að heiðra minningu séra Hallgríms hefur verið
efnt til þessarar hátíðarguðsþjónustu og samkomu hér í Saurbce
í dag, hér þar sem andi skáldsins reis hcest í lifanda lífi hans
og þar sem moldir hans hvíla.
Vér, sem hér erum saman komin munum nú ganga að legstað hans
og leggja þar blómsveig til þess að minnast þannig á táknrcenan
hátt gjafar, sem hann fcerði oss og þeim, sem á undan oss hafa far'^
um þriggja alda skeið. Á þeim sveig standa þessi orð:
Séra Hallgrímur Pétursson. 27. október 1974. — Þökk og virðing
íslenzku þjóðarinnar.
198
J