Kirkjuritið - 01.09.1974, Blaðsíða 44

viðkomandi fœrari um að rœða kafl-
ann og bera fram þau svör, sem hann
hefur, og vita hvort aðrir í hópnum
hafa komizt að sömu niðurstöðu.
Þetta er í stórum dráffum sú aðferð,
sem mikið er notuð, enda er hún
mjög lœrdómsrík, ótal margt kemur
fram í þannig hópumrœðum. Á hinn
bóginn getur líka allt fyrirtcekið verið
slœmt. Hóparnir mega alls ekki vera
of stórir, þá eru oft aðeins 2-—3, sem
tala og við það verður hópurinn ó-
samstœður og fráhrindandi. Þessir
sömu málglöðu geta og haft þann
galla, að rœða of háfleygt um efnið,
þannig að aðra fýsir lítt til þátttöku.
Þessu verður leiðtoginn að reyna að
afstýra en slíkt verður alltaf erfiðara
viðureignar í 10—12 manna hópi.
Hér á landi er lítið um svona Biblíu-
leshópa, en verðugt vœri að prestar
sœju sér fœrt að koma þess konar
starfsemi í gang. Þeir þurfa að sjálf-
sögðu aðstoð, ekki geta þeir endalaust
bœtt á sig verkefnum. Hœgt vœri að
hefja þetta með því að auglýsa les-
hópa, 6—8 í hverjum, og gera stutta
grein fyrir tilhögun og nefna jafnframt
þau rit eða hluta, sem til greina kœmi
að lesa. í byrjun er ráðlagt að stefna
að fáum samverum, 4—5, en ekki
œtla of langa dagskrá til reynslu. Ef
hópurinn er sammála um að vel hafi
tekist, er haldið áfram og þá ráðist i
stœrri skammt í einu.
Það vœri vissulega fróðlegt ef þetta
yrði reynt hér í kirkjum, hœfilegt vcen
e. t. v. að byrja með einn til tvo hópa-
Hugmyndinni er varpað hér fram e[
einhverjir skyldu hafa áhuga á að
athuga málið.
234