Kirkjuritið - 01.09.1974, Blaðsíða 68

mynd um hann, og þurfa þœr ! litlu
að bera saman — nema órtölin —
kannske hœð og holdafar. Svipinn
og sálina sér enginn með annarra
augum — þœr hugmyndir eru unn-
ar og ofnar úr þeim kynnum, sem við
eigum af samferðafólki. Hending
rœður stundum, hver flötur persón-
unnar snýr að mér eða þér í það
sinnið eður hitt.
Hér verður hvorki klerkurinn né mað-
urinn krufinn — né á goðastall tyllt.
Klerkur er — sem betur fer — meira
en mannkerti í svartri síðúlpu, sem
hempa nefnist — með kríthvítan hring
— stífan og sfertan í allar áttir —
milli bols og höfuðs — enda litlu
nœr vœri maður af þessu einu sam-
an um staðreyndina þá — aðeins
skraddarasaumaðar flíkur — vinnu-
galli — fremur en stöðutákn. Léleg-
ur er víst sá — hvort sem preláti er
eður annars konar þjónn á akrinum,
sem er ekkert nema flíkurnar — þótt
fínar séu og fyrsta flokks — og hver
fyllir ekki þann fríða flokk i einhverj-
um mœli — það er ekki nema mann-
legt. En seint verður sennilega heim-
urinn frelsaður, ef númer eitt eru þessi
ytri hertýgi — þó góð séu til síns
brúks. Ef presturinn er ekki maður
— yst sem innst — þá er hann ekki
hinn „ónýti þjónn", sem reynir að
bera sannleikanum vitni — þá er hann
sjálfsánœgjan og hrokinn — rembing-
urinn, og „Guð ég þakka þér að ég
er ekki eins og aðrir menn" — og
montið, maður — allt á sama og ein-
um stað í þrautleiðinlegu fyrirbœri,
sem glansar og glóir af einni saman
skinhelgi. Sumir menn eru stórir —
sumir smáir. — Stórmenni eru líka
til eins og smámenni — Smámenni
getur búið ! stórum manni. — stór-
menni í smáum manni — lítilmenni i
öllum mönnum — og sennilega búa
allir þessir náungar! einni og sérhverri
persónu — misjafnlega heimaríkir þ°'
og heimtufrekir — borubrattir eður
ámátlegir-
Þegar skyggnst er yfir hópinn, a^
þeirri hundaþúfu séð, sem maður a
stendur, og gónir spekingslega út o
lífsins ólgu sjó — þá verður maður
margs vísari — hjá þvi fer ekki — e<i
sá hinn sami vill eitthvað sjá, en eitf
skal ! augsýn nú haft og til umrœðu:
vinur vor, Skarphéðinn.
Svo mikið þykist ég hafa rétt fl
að segja (þótt allra best sé að segia
ekkert um náungann hvorki lífs pe
liðinn) af góðum kynnum um arö'
tugi — með úrtökum — og saman
höfðum við það að sœlda — vanda-
lausir — að hann reyndist mér ekk'
maður hégómans. Það duldist enguu1'
sem hafði af honum kynni, að þ°r
sem hann fór, fór merkilegt mann
frœðilegt rannsóknarefni — maður'
sem nennti að hugsa ofurlítið —
á stundum talsvert öðruvísi en vl
sem þeysum sífellt sama klassis
rúntinn — gamla hringveginn í hugs^
unarhœtti — ma Ibikaðan œvanlönð
— jái og ameni — þessa leiðina °9
hina. Hann var ekki víðs fjarri
þvi
að vera opinn ! báða enda i
bestu
merkingu þeirra orða. Og svo
leyfist að hnupla hans eigin °rö
— þá hefur hann, meðal annars þet
að segja, sem sönnunargagn •
inum: „Ég get ekki hugsað mér a
ari veru en vinsœlan prest" — °9 ",,g
höfum við það — og hananú! Þe
258