Kirkjuritið - 01.09.1974, Síða 78

hversu hið forna þióðveldi vort var
byggt ó kristnum grunni þegar ó
fyrstu öldum. Skiptir litlu í þessu efni,
þótt sagnfrœðingar, eldaðir og til-
reiddir I pólitískum eldhúsum, reyni
að kenna annað. Menn, sem uppi
voru fyrir níu hundruðum óra, Skafti
Þóroddsson, feðgarnir fsleifurog Giss-
ur í Skólholti, Ari hinn fróði og fleiri,
skildu oss eftir arf, sem vér búum enn
að og munum fyrir Guðs gœzku búa
lengur að en hugmyndatízku þessar-
ar aldar.
GuSi og Laxness mœldur tími
Að öllu mó finna, og mistök urðu að
sönnu ó Þingvöllum og víðar. I hinu
gamla höfuðhéraði kristninnar, Árnes-
þingi, var haldin vegleg landnómshó-
tíð. Messað var af því tilefni, eins og
vera bar, en messan var fósótt. Ástœð-
an var augljós. Guðrœknisstundin, ein
allra dagskrórliða, mótti vera ó þeirri
stund dags, sem óhugsandi var, að
hentað gceti sveitafólki eða þorra
héraðsbúa.
Á Þingvöllum var kirkjuklukkum
hringt í upphafi hótíðar. Það var verð-
ugt. Þar var Kristi borið vitni. Hins
vegar þótti ekki taka því að efna til
messu ó slíkum stað og slíkri stundu.
Orði Guðs eða „forsjóninni" voru að-
eins skammtaðar þrettón mínútur, ef
rétt er munað, — þrettón mínútur af
mörgum stundum, Þar var mörgum
betur skammtað. Varla tekur því að
nefna forseta og forsœtisróðherra.
Nóbelskóld vort, —- só skrýtni °9
raunar oft skemmtilegi karl, — var
gert a. m. k. jafnt Guði ó þeim deg1
og notaði að sjólfsögðu tœkifœrið að
venju til þess að skamma Martein
Lúther. Jesús slapp hins vegar
skammir þann daginn nema undir ros,
þar sem nefnd voru Ijóðaefni, sem
Ijókkað hefðu. — Mikið mó vera °ð
burðast með svo vonda samvizku íra
œsku og fram í elli. —
Hins vegar er það líklega rétt, sem
skóldið nefndi, að Islendingar mam
öðrum þjóðum fremur hafa verið nið'
ursokknir í orðsins list. Þess gleymd-
ist að geta, að þessi orðsins list relS
gjarna hœst þar, sem hún var
mjúk þjónusta við orð Guðs. Skóld'
lauk móli sínu með þessum orðum-
,,Og þessu nœst hylli ég IífgróðcJ1
skóldskaparins, sem veitir kynslóðun
um eilíft líf." Ólík eru þau orð þvl'
sem skrifað stendur hjó Jesai0'
„Sannlega, mennirnir eru gras. Gr°s
ið visnar, blómin fölna, en orð Gu
vors stendur stöðugt eilíflega."
Halldór œtti annars að farcl ö
glugga í Lúther og guðspjo^J1.
Skemmtilegra er fyrir hann að v'^
eitthvað um erkiféndurna, óður
hann söðlar um.
G. Ól. Ól.
268