Kirkjuritið - 01.06.1975, Síða 50

án Róbertsson, sem ég þekki að
íhygli og skarpleik, lætur sér nægja
svo billega skýringu sem þessa.
Skýring þessi stangast og einkenni-
lega á við áður greinda tilvitnun höf-
undar í van Buren. Ósamræmis gætir
einnig, þegar títtnefnd tilvitnun er bor-
in saman við orð sr. Kristjáns um til-
veruheimspekina sem „tízkufyrir-
brigðiAnnars vegar er tilveruheim-
spekin byggð á ímyndunum. Hins veg-
ar á hún sér óvéfengjanlegar stjórn-
málasögulegar forsendur. Annars veg-
ar er „nútímamaður“ tilveruheimspek-
innar ekki til. Hins vegar er tilveru-
heimspekin tízkufyrirbrigði, sem helzt
er að sjá, að vaði uppi hvarvetna.
Um tízkufyrirbrigðið er það loks að
segja, að mér vitanlega verður sérhver
ný tilraun til guðfræðilegs endurmats
að tízkufyrirbrigöi, ef hún á annað borð
reynist lífvæn. Hver maður er nú einu
sinni barn síns tíma, og því verður ekki
breytt. Það er tilgangslaust að reyna
að tylla sér á einhvern þularstól hand-
an tíma og rúms og veitast þaðan að
fátæklegri viðleitni mennskra manna á
þeim forsendum, að hún sé tímabund-
in og forgengileg. Einasti ávöxtur þess
háttar upphafningar verður líklega sá,
að hugmyndir þularins verða því meiri
,,séreign“ hans sem lengur á stólset-
una líður.
III
Sem fyrr greinir virðist mér hinn mál-
efnalegi hluti þeirrar gagnrýni, sem sr.
Kristján hefur uppi, byggjast á því, hve
mjög við lifum tilveruna hvor upp á
sinn máta. Þetta birtist hvarvetna, en
þó hvað skýrast þar sem gert er upp
taflið milli góðs og ills.
128
Sr. Kristján hnýtur um setningu '
grein minni, þar sem því er haldið
fram, að kristinn maður hljóti að telja
tilveruna ,,í grundvallaratriðum illa-‘
Kveðst hann „efast um, að þetta sé
biblíuleg kenning eða hrein trú.“
Ég mun drepa á hugtakið „hreina
trú“ hér á eftir. Um skil góðs og iHs
reyni ég að segja þetta:
Mér er það á móti skapi að hefja
þess konar sendingar biblíutilvitnana-
sem stundum verða uppi á teningnum-
þegar Kristsmenn deila. Sú aðfet®
leiðir að jafnaði ekki til niðurstöðU’
Auk þess er hér um að ræða vafasam3
notkun Ritningarinnar. Biblían er ger®
að vopni í hendi, — mér til framdráttan
en andstæðingi mínum á einn eða
annan hátt til falls.
Nú veit sr. Kristján Róbertsson Þa£í
jafn vel og ég, að auðvelt er að tína
til legíó ritningarstaða, þar sem man
fastar er kveðið að tilvist hins illa en
ég hef gert með eigin orðum. Slíka
upptalningu mun ég ekki hefja.
síður mun ég staðhæfa, að trú and'
mælanda míns sé óbiblíuleg, þótt hon'
um kunni að hafa sézt yfir þessaí
ritningargreinar í svip. Mér er semse
dável kunnugt um það, að sr. Kristján
getur hent á lofti ámóta langa röð til'
vitnana, er hníga til gagnstæðrar áttar-
Þar með hefur hvor um sig étið eí
eigin poka og alls enginn árangur
náðst.
Leyfist mér að nálgast þetta mál fra
annarri hlið?
Ég geri ráð fyrir því, að við tveir
og vonandi fleiri getum orðið sammá|n
um það, að sá heimur, sem Guð skaP'
ar, sé „í grundvallaratriðum góðuf-
Ég vænti þess einnig, að við verðúrn
i