Kirkjuritið - 01.06.1975, Síða 62

mætti benda á, að trúlofunarsambúðin
minnki verulega líkurnar á því að til
hjúskapar sé stofnað í því skyni fyrst
og fremst, að koma í veg fyrir fæð-
ingu óskilgetins barns. Slík hjónabönd
eru alkunn í nágrannalöndum okkar,
þar sem það telst hneysa fyrir fjöl-
skylduna að hafa óskilgetið barn inn-
an sinna vébanda. Hjónabandi, sem til
er stofnað á þennan hátt, er hins veg-
ar mun hættara en öðrum að Ijúka með
hjónaskilnaði. Það hefur reynslan
sannað. En þá má spyrja, gætir hugs-
anlega svipaðra viðhorfa á meðal
okkar að því leyti, að í stað áherzlu á
að barn fæðist skilgetið, komi áherzla
á, að vanfær stúlka festi ráð sitt, ekki
með hjúskap, heldur með opinberun
trúlofunar og stofnun óvígðrar sam-
búðar. Sé raunin sú má ætla, að sömu
öfl séu að verki hér sem annars stað-
ar, sem ráða því, að hjónaböndum,
sem þannig eru til komin, sé veruleg
hætta búin.
Ekki gefst tími til að ræða nánar or-
sakir hjónaskilnaða, né hvað veldur,
að þeim hefur fjölgað svo mjög hér á
landi á skömmum tíma. Sjálfur hef ég
ekki trú á, að benda megi á aðeins
eina megin orsök, heldur miklu frem-
ur á orsakakeðju, sem stendur í beinu
sambandi við þær öru þjóðlífsbreyt-
ingar, sem áður var greint frá, en þess-
ar breytingar hafa virkað mjög sterkt
á fjölskylduna og veikt stöðu hennar.
Full ástæða væri til að ræða afleið-
ingar hjónaskilnaða sem og annarra
þátta, er valda röskun á heilbrigðu
fjölskyldulífi. Það verður og að bíða
betri tíma en látið nægja að minna á,
að fátt er það félagslegt böl einstakl-
inga, barna jafnt sem fullorðinna, sem
ekki verður með einhverjum hsetti
rakið til truflunar á lífi fjölskyldunnar-
Einkum eru það þó börnin, sem líða
fyrir þetta ástand.
Senn dregur að lokum þessara ef'
inda um fjölskylduna í Ijósi kristi'
legrar siðfræði. Ýmsum kann að virð'
ast, að hlutur siðfræðinnar í máli mír^
hafi verið nokkuð rýr. Á því er sú skýr'
ing, að siðíræðinni ber umfram allt að
forðast að fella hleypidóma. Siðfræðir1
leitar skilnings og skýringa á mana'
legum kjörum, áður en hún leggur 3
þau siðferðilegt mat. Hún á sér 0®
leiðarljósi orð Páls postula í FilipP1'
bréfinu: og þetta bid ég um, að els^
yðar aukist enn þá meir og meir, me°
þekkingu og allri greind, svo að P&
getið metið rétt þá hluti sem muh^
er á“ (Fil. 1:9 nn).
Sjaldan hefur þörfin verið brýnni eí1
einmitt nú að meta rétt þá hluti, se^1
munur er á. Sagt hefur verið um nLl'
tímamanninn, að sízt skorti hann þe^'
ingu. Hann skortir hins vegar tilfin[1'
anlega dómgreind til þess að bei*3
þekkingu sér til þroska og manndón15'
Uppsprettu þessarar dómgreindar °Q
jafnframt aflgjafa til góðra verka teiÞ'
postulinn vera elskuna, þetta óeigir'
gjarna afl, sem er kraftur Guðs til sátta
og samlyndis á milli manna. Án els^
unnar verður tilveran köld og vélr3sf1
Það er skoðun mín varðandi
efni fjölskyldunnar, að mikið skorti a
að okkur hafi lánast að meta í Þeinl
efnum rétt þá hluti sem munur er '
Nær sanni væri að segja, að við hef
um sýnt vítaverðan skort á dómgreir
og andvaraleysi. Þannig má benda ’
að hin veika staða kjarnafjölskyldunn
ar er ekki einvörðungu af leið'