Kirkjuritið - 01.06.1976, Síða 37

Sérhver sannsýnn maður mun játa, að
®9 var ekki upphafsmaður persónu-
le9ra aðdróttana. Þar urðu aðrir til.
Hitt munu fáir geta láð mér, þótt
e9 brygðist hart við þeim atgangi, sem
uPPi varð um hríð og snerist að veru-
le9u leyti um persónu mína, dvalar-
stað og atvinnu. Þau viðbrögð mín
9eta ekki samjafnazt orðum hinna, er
að fyrra bragði hófu þess konar ,,mál-
f|utning.“
Fleiri orðum mun ég ekki fara um
h'ua „persónulegu" hlið þessa máls.
£g þakka sr. Kristjáni, að ,,Andsvar“
t>ans gefur ekki tilefni til athugasemda
af Því tagi. Þó vil ég til gamans benda
Qóðvini minum á það, að auðmýkt
9etur verið nógu smellið stílbragð einu
Slnr>i, jafnvel tvisvar, en missir marks,
ef henni er beitt að staðaldri.
Þe9ar ég les ,,Andsvar“ sr. Kristjáns
Verður mér tvennt efst í huga:
Hið fyrra er þetta, að ég hef tak-
^arkaða nennu til að togast á um til-
Veruguðfræði utan enda. Guðfræði er
aldrei né verður annað eða meira en
SuöfræSj. Qg þótt ég lengi hafi haft
^^tur á þeim tilveruguðfræðingum,
Sem ég á sínum tíma áræddi að nefna,
mun
e9 seint ganga á bálið vegna
essarar ,,stefnu“ eða annarra. Það
efur þegar komið fram, hve önd-
^erðir við klóumst varðandi lífsvið-
. rf aHt, sr. Kristján Róbertsson og
e9- Sú andstæða kemur meðal annars
verle9a í Ijós í afstöðu okkar til til-
s^ruguðfræði, — að svo miklu leyti
em viö erum henni kunnugir. Við
essu er ekkert að gera og mál að
láta niður falla frekari hnútur af því
tilefni. Satt að segja var það ekki
vegna neins konar ,,fræða“ að ég
nauðugur viljugur gekk til þessa leiks
í öndverðu.
Auk alls annars virðist mér orða-
skak okkar sr. Kristjáns vera að snú-
ast upp í þóf, a. m. k. að því er til-
veruguðfræðina áhrærir. Mér leiðist
þóf, rétt eins og Skarphéðni forðum,
— ,,og er miklu drengilegra, að menn
vegist með vopnum“, — en láti sér
hægt að öðrum kosti.
Meðal margs annars finnst mér
það óþarft, er sr. Kristján endurtekur
í breyttri mynd orð um tilveruguð-
fræði úr ,,Svari“ mínu, gerir þau að
sínum, en lætur þess ógetið, að ég
hafi sagt hið sama. Á ég þar við um-
mæli um skammlífi nefndrar stefnu,
tízkufyrirbæri o. fl. Ég hef sumsé
berum orðum viðurkennt, að þessi
blessuð guðfræði sé ekki í núverandi
mynd líkleg til að verða eilíf, fremur
en önnur mannanna verk, þótt hún
hins vegar sé fulltrúi tiltekinnar hugs-
unar, er á sér langa sögu innan
kristni. Þarna tók ég raunar í ,,Svari“
greiðlega undir orð, sem viðmælandi
minn sjálfur lét falla í fyrstu grein
sinni í Kirkjuriti I 1975. Um þetta efni
erum við sr. Kristján því [ þessum
rituðum orðum búnir að segja hið
sama tvívegis hvor um sig eða fjór-
um sinnum alls. Líkist athafnasemi
okkar einna helzt blindingsleik barna,
nema hvað báðir eru „skolli" í senn.
Væri víst ekki úr vegi að taka bindið
frá augunum, þótt seint sé!
Það síðara, sem að mér hvarflar
við lestur ,,Andsvars“, er náskylt hinu
fyrra og styður það raunar, að ég
115