Kirkjuritið - 01.06.1976, Qupperneq 41

á þá skoðun mína, að þessar björtu
stjörnur beri við næsta svarta nótt
°9 að myrkri þeirrar nætur megi eng-
lnn gleyma eitt andartak, — né heldur
daufheyrast við þeim gráti og þeirri
gnístran tanna, sem í svartnættinu
hljómar?
IV.
fáu orð, sem sr. Kristján lætur
faNa um það, „hvort tilveran sé í
grundvallaratriðum góð eða ill“, eru
'akmarkað ,,Andsvar“ við tilraunum
^ninum til röksemdafærslu í ,,Svari“
Urn þetta efni. Ábendingar þær, sem
e9 setti fram varðandi gestrisni heims-
lr|s viS Jesúm Krist, eru ekki nefndar.
l-agði ég þó áherzlu á það, að einmitt
Þessar ábendingar væru þýðingarmesti
„Svarsins'1, að því er varðar illt
e®H mannsins. Nú hlýt ég að láta
hennan þátt kyrran liggja að mestu,
nar eð ekkert nýtt hefur komið fram
af hálfu viðmælanda míns.
þó vil ég geta þess, að ég held
. ®jm mun fastar við „grundvallaratrið-
sem ég íhuga málið oftar. Það orð
skrapp engan veginn úr penna mín-
Ufn í ógáti.
hlitt skal heldur ekki látið óátalið,
0 y
sr- Kristján stefnir aldagömlum
Vangaveltum guðfræðinga um frjálsan
a ófrjálsan vilja mannsins fyrir
aastarétt „heilbrigðrar skynsemi“
c°mmon sense, sjá bls. 42). Mér er
a ki kunnugt um, að sá ágæti dóm-
. ° sá þess umkominn að leysa úr
^e um vanda. Hér er á ferðinni þver-
®ða, sem ekki verður ráðin, og
etta vitum við sr. Kristján báðir jafn
vel. Hitt er mér Ijóst, að mönnum er
það misjafnlega Ijúft að hugsa í þver-
stæðum. Er þverstæðan þó í senn ó-
hjákvæmilegur burðarás kristinnar
guðfræði og jafnframt „tankens liden-
skab,“ eins og Kierkegaard nefndi
hana, — einn dýrlegasti leyndardóm-
ur hugsunar okkar og tilveru allrar.
Mér hefur verið legið á hálsi fyrir
svartagallsraus og neikvæða afstöðu
til lífsins, þessa heims, veraldarinnar
umhverfis okkur. Nú vil ég ítreka það,
sem ég sagði í „Svari“. Viðhorf mitt
er tæpast neikvæðara en afstaða sr.
Kristjáns og skoðanabræðra hans,
þótt bjartsýni okkar bersýnilega eigi
sér ólíkar forsendur. Jákvæð skoðun
mín á tilverunni kom skýrt fram þegar
í hinni fyrstu grein, Kirkjurit IV 1974.
Þar er þessi orð að finna:
„En jafnframt lifir í okkur annar
maður, — Jesús, sem Kristur er kall-
aður. Hann hefur sigrað dauðann,
brotið á bak aftur hið illa vald tóms.
og tilgangsleysis. Að svo miklu leyti
sem hann lifir í okkur er umheimurinn
góð gjöf, sköpuð og endurleyst af
þeim Guði, sem er Kristur, maðurinn
einnig skapaður og endurleystur af
þeim Kristi, sem er Guð. Og lifið á
sér tilgang, — þann að búa sem barn
Krists og lærisveinn hans á jörðinni."
Hvers vegna sást öllum andmæl-
endum mínum yfir þessi orð?
í þeim var þó bent á hina björtu
lausn þess örðuga vanda, er ég að
öðru leyti dró fram með helzt til góð-
um árangri. Sú lausn var og er fólgin í
trúnni á hann, sem er Ijós heimsins
og sannlega skín í myrkrinu.
Er það til of mikils mælzt, að menn
nú um síðir líti á þessi ummæli mín og
119