Kirkjuritið - 01.06.1976, Qupperneq 42

önnur hliðstæð og reyni að gera sér
grein fyrir úrslitaþýðingu þeirra, þegar
metinn skal málflutningurinn í heild?
V.
Drjúgum hluta máls síns ver sr. Kristján
í það að mæla með einingu manna af
öllum skoðunum og trúarbrögðum, en
sneiða að mér fyrir „orðaskark og
púðursprengingar, herkvaðningu og
hrossabrestshátt“, svo að saman séu
dregin nokkur ummæla hans í þessa
veru. Telur hann framferði mitt hvorki
meira né minna en „ógreiða við sam-
tíðina.“
Ég er uppveðraður. „Betra er illt
að gera en ekki neitt,“ segir máltækið.
„Samtíð" er engin minni háttar stærð.
Og það getur ekki verið neitt smáræðis
herostratosarafrek, er einum vesölum
manni tekst að gera slíku fyrirbæri
„ógreiða". Það er næstum eins og að
koma af stað heimsstyrjöld eða að
minnsta kosti eins og að brennaRóma-
borg.
En hér kemur enn að því, sem áður
var nefnt: Sambandið milli heimanna
tveggja er takmarkað. Og þessu sinni
er málið svo miklu alvarlegra en fyrr,
að þar á er ekki stigsmunur, heldur
eðlis. Hér er hvorki verið að spjalla
um neins konar ,,fræði“ eða „stefnur",
né heldur bókmenntir, listir eða menn-
ingarvitund. Hér er allt annað og meira
í húfi.
Sr. Kristján tekur undir þau um-
mæli, að ,,von mannkynsins sé ein-
mitt i því fólgin, að hægt verði að sam-
einast um þann kærleiks- og þræðra-
þoðskap, sem sé kjarninn í öllum hin-
um stærri trúarbrögðum." Hér er sjálft
fagnaðarerindi synkretismans dregið
120
saman í fáein orð. Andspænis þeim
orðum get ég ekkert annað gert en
benda einu sinni sem oftar á yfirlýs-
ingu Krists: Enginn kemur til Föðurins
nema fyrir mig.
Um þetta grundvallaratriði snerist
að verulegu leyti sú deila, er ég efndi
til. Skoðanir mínar og sr. Kristjáns
Róbertssonar um þetta efni verða ekki
með góðu móti samræmdar. Hér virð-
ist annar hvor okkar einfaldlega hafa
á réttu að standa, en hinn ekki.
Enn skal þó reynt að hreyfa orðum,
er efla mættu gagnkvæman skilning:
Hvernig fær nokkur maður samræmt
trú sína á einn Guð átrúnaði annarra
manna á annan Guð eða aðra guði?
Ég læt þrenningarlærdóminn liggj3
milli hluta. Kristin trú er eingyðistrú-
Opera ad extra sunt indivisa. Mér er
það ógerningur, hvort heldur er tilfinn-
ingalega eða röklega að láta einn GuS,
Föður, Son og Heilagan Anda, taka
höndum saman við önnur „máttar-
völd“, hverju nafni sem þau nefnast.
í annan stað hélt ég ekki, að „kjarni*
kristni væri „kærleiks- og bræðraboð-
skapur" almennt. Ég hélt, að kjarninn
væri trú á einn Guð, opinberaðan í
Kristi. Sá Guð flytur okkur kærleiks-
og bræðraboðskap, og boðskapurinn
tekur til allra manna. Eigi að síður er
þessi boðskapur „sérlegur”, en ekki
„almennur". Hann er sumsé óleysan-
lega bundinn trúnni á hinn eina Guð■
Sr. Kristján getur um ekumeniskt
starf, en samtímis nefnir hann umrseð-
ur milli kristinna manna og einstakl-
inga af öðrum trúarbrögðum. Við þetta
langar mig að gera eftirfarandi at'
hugasemdir:
Vissulega ber okkur að sýna mis'