Kirkjuritið - 01.06.1976, Síða 43

[^unandi afbrigðum kristni fulla virð-
'nQu. Ég er sjálfur ekki með öllu ó-
^unnugur ekumenisku starfi á erlend-
Urn vettvangi. Ég átti því láni að fagna
að vera í nokkur ár fulltrúi íslenzku
k'rkjunnar á fundum Norrænu eku-
men)sku stofnunarinnar og naut þess
1 ríkum mæli að kynnast þeim anda,
er Þar ríkti. Var mér það m. a. sérstakt
anaegjuefni að uppgötva, að þar var
aldrei flúið frá örðugum skilgreining-
Urn- Engin tilraun var gerð til að draga
fjöður yfir augljósan ágreining. Hann
Var rökræddur af fullri einbeitni. En
sérhverjum árekstri lauk í því bróð-
erni, sem hreinskilnin ein fær alið.
Nu mun það öllum Ijóst vera, að
ekumeniskt starf byggir á þeirri grund-
Vallarhugsun, að kristnir menn eru
s^mmála um það, sem mestu varðar.
a sameiginlegi kjarni er trúin á einn
u3. opinberaðan í Jesú Kristi. Og
)arn' þessi er samkvæmt framan-
s°9ðu sérlegur, en ekki almennur,
"e)gn“ kristinna manna, en ekki
annarra.
Sömu virðingu og að ofan greinir
er skylt að sýna framandi trúarbrögð-
um öllum. En munurinn á ekumenisku
s arf) milli kristinna kirkjudeilda ann-
ars vegar og samskiptum við framandi
I Uarl3rögð hins vegar er þó augljós-
9a Sa> að í fyrra dæminu er það, sem
®stu varðar, sameiginlegt, en í hinu
Slöara alls ekki.
^ Þsssum sökum tel ég sérstaka
US til að gjalda varhuga við öll-
m tj|raunum ag ) Samejnast um"
Q n Vern hugsaðan ,,kjarna“ kristni
ej3 annarra trúarbragða. Sá „kjarni“
men^ m'nn' hyggju ekki til. Kristnir
af ólíkum kirkjudeildum geta
sameinazt um þann kjarna, sem er til,
— einn Guð, opinberaðan í Jesú Kristi.
Kristnir menn og fulltingisfólk ann-
arra trúarbragða eiga sér ekki þann
sameiningargrundvöll. Það er því hug-
takaruglingur að bera saman eku-
meniskt starf og vinsamlegar umræð-
ur við menn af öðrum trúarbrögðum.
Þessi ruglingur verður -meðal annars
til þess, að framandi átrúnaður læðist
inn í kristnina undir fölsku flaggi.
Gegn þessu hef ég reynt að berjast.
Ég er sammála sr. Kristjáni Ró-
bertssyni um það, að okkur beri í
senn að sýna skilningi annarra kirkju-
deilda á Kristi og jafnframt framandi
átrúnaði öllum fulla tillitssemi og nær-
gætni. Ég veit mig ekki hafa ráðizt
að ókristnum trúarbrögðum, sem viður-
kenna hvort tveggja, sinn eiginn sér-
leik og sérleik kristninnar. Ég mun
heldur ekki hafa herjað á aðrar kirkju-
deildir. Hafi ég gert mig sekan um
árásir af þessu tagi, bið ég hlutað-
eigendur afsökunar, heils hugar.
En getum við sr. Kristján þá ekki
einnig sammælzt um framanskrifaðar
ábendingar? Er okkur jafnvel ekki
unnt að ganga svo langt að verða
á einu máli um það, að rétt sé að
verjast þeim öflum, sem í skjóli hug-
takaruglings og óljósra skilgreininga
draga krossinn að húni, en sigla með
framleiðsluafurðir annarlegra trúar-
bragða í lestinni?
Sr. Kristján Róbertsson dregur í
efa, að unnt sé að komast að niður-
stöðu um innihald „hreinnar trúar"
Þetta minnir mig á orð, sem hið fyrra
sumar hrutu úr öðrum penna þess efn-
is, að ekki væri nóg að skjóta máli
sínu til Krists. Eftir væri að skilgreina,
121