Kirkjuritið - 01.06.1976, Síða 50

uöi á árunum 51 og 52 e. Kr. Þá stofn-
aSi hann Korintusöfnuð (Post. 18;19;
1. Kor. 3,4). Sú staðreynd, að meiri-
hluti safnaðarfólks í Korintusöfnuði
kom beint frá heiðindómi, er skýring á
sumum þeim vandamálum, sem komu
fram stuttu eftir brottför Páls. Á starfs-
árunum í Efesus (54—57 e. Kr.) var
Páli kunnugt um viss vandamál í Kor-
intusöfnuði.
Þegar við lesum 12.—14. kafla 1.
Korintubréfs verðum við að minnast
þess, að Páll skrifaði bréfið til að leysa
ákveðið vandamál. í undangengnum
köflum hafði hann reynt að greiða úr
öðrum flækjum og var þar um að ræða
hjúskap, fórnarkjöt, stöðu konunnar í
söfnuðinum og kvöldmáltíðina. í hvert
sinn, er Páll byrjaði að fjalla um
sþurningu, sem beint hafði verið til
hans, hóf hann máls á svipaðan hátt:
,,En svo að ég minnist á...“ (7,1.
25; 8,1; 12,1; 16,1.12) eða: „Ég vil
ekki, bræður, að yður skuli vera ó-
kunnugt... “ (10,1; 12,1). Þegar hann
byrjaði að ræða um tungutal, hóf hann
máls á svipaðan hátt til að sýna, að
verið var að byrja á nýju efni, sem
postulinn vildi ekki að Korintumenn
væru fáfróðir um.
Til að fá skilning á þessu efni verð-
um við aftur að minnast þess, að flest
safnaðarfólk í Korintu hafði verið alið
upp í heiðindómi og hafði tiltölulega
nýlega gengist kristindómi á hönd. Við
verðum því að reyna að gera okkur
grein fyrir trúarlegu andrúmslofti
þeirra tíma. Sterkur þáttur í tilbeiðslu
heiðinna goða var þvoglukennt, óskil-
merkilegt tal í tilfinningafuna.
Skráðar heimildir um slíkt tungu-
tal ná aftur til ársins 1100 f. Kr. Hér
er um að ræða papýrushandrit, sem
nú er varðveitt í safni í Moskvu. Þar er
sagt frá Wen-Amon, embættismanni
Amonmusterisins í Karnak í Egypta-
landi, sem var sendur til Byblos í Fön-
ikíu til að kaupa timbur í skip fyrir
guðinn. Meðan hann var í Byblos og
var að færa guði sínum fórnir, náði
guðinn tökum á unglingi einum, svo að
hann varð haldinn, froðufelldi, æddi
um og talaði í tilfinningafuna. (Ancient
Near Eastern Teyds, sem James B-
Pritchard hefur gefið út, (Princetown,
New Jersey: Princetown University
Press, 1955) bls. 26).
Sagnfræðingar telja, að hér sé að
finna elstu heimild, sem nú er þekkt,
um það að vera haldinn og msela
annarlegt mál í tilfinningafuna.
Þessi gáfa, að mæla þannig, var
kunn á dögum hins þekkta gríska
heimspekings Platos 700 árum síðar-
Plato og samtíðarmenn hans fullyrtu.
að mæltu menn þannig, væri það af
því, að þeir væru óðir fyrir snertingu
guðanna. Til að renna stoðum undir
skoðun sína, sagði hann (í Timaeus).
að guðirnir tækju stundum stjórn huga
manns í svefni eða þegar hann værl
haldinn og gæfu honum þá að msel^
mál, sem hann hvorki gæti skilið né
túlkað.
Á öldinni fyrir Krists burð lýsti Virgii
(í Aeneid) starfi kvenprests á DeloS'
eyju. Þegar hún talaði í guðmóði °9
tilfinningafuna, taldi hann það vera.
vegna þess að hún væri í andlegurTI
tengslum við guðinn Apollo. Kirkjufa®'
irinn Chrysostomus segir, að kven-
presturinn í Delfi hafi haft sömu
hún hafi mælt í guðmóði og tilfinn'
ingafuna.
128