Kirkjuritið - 01.06.1976, Blaðsíða 57

er> daginn áður var kveðjuathöfn í
Dómkirkjunni í Reykjavík, og var þar
einnig mikið fjölmenni viðstatt.
A útfarardegi hans var mikil kyrrð
°9 friður yfir Reykholti. Þrátt fyrir
kulda vetrar og snævi þakta jörð, þá
var lognið svo mikið, að íslenski fán-
inn, sem dreginn var í hálfa stöng á
f|ötinni við skólann, blakti ekki. Það
r|kti blær djúprar alvöru og einlægs
saknaðar yfir kveðjustundinni, þegar
Þessi góði maður og göfugmenni var
la9ður til hinztu hvíldar. Mér komu í
^u9 orð skáldsins um annan vinsælan
Prest og prófast í Reykholti:
Drúpir nú í raunum
Reykholtsdalur
orpinn fönnum
yfir öðlings líki.
Svífur svartblár
og sorgarþrunginn
heljarbakkinn
yfir hvítri storð.
Grætur þar hver góður
göfugmennis
brostið í brjósti
bróður hjarta.
Syrgir söfnuður,
syrgir hérað,
harmar ættjörð
einn af óskmögum.
Sét-a Einar Guðnason var vissulega
®lnn af óskmögum íslands, en fyrst og
rernst var hann óskmögur Reykholts
Borgarfjarðar. Að Reykholti kom
s.ann un9ur. Þar vildi hann una ævi
'nnar daga. Og þar vann hann allt
' merka og góða lífsstarf. Hann
^J°naði Reykholti lengur en nokkur
^nnar prestur síðast liðin þrjú hundr-
ar’ og allt frá siðaskiptum munu
aðeins tveir prestar hafa setið staðinn
lengur en hann. í Reykholti þjónaði
hann þeim tveimur þáttum, sem áttu
sterkust ítök í lífi hans. Það voru trúin
og sagan. i hans huga voru trúin og
sagan tvær systur, tvær mikilvægustu
greinarnar í lífi mannkyns. Hann var
tvímælalaust einn af sögufróðustu
mönnum þessa lands. Og það var ó-
metanlegt fyrir sögustaðinn Reykholt
að eiga sltkum sagnfræðingi á að
skipa.
Séra Einars Guðnasonar mun verða
minnzt í sögu Reykholts sem þess
manns, er átti sinn mikla og bless-
unarríka þátt í því að hefja staðinn
upp sem mennta- og skólasetur. Það
verður naumast um það deilt, hversu
mikil gæfa það var Héraðsskólanum
í Reykholti, að séra Einar og hans
ágæta, vel menntaða og glæsilega
kona skyldi fórna miklum hluta starfs-
ævi sinnar í þágu skólans á mótunar-
og þroskaskeiði hans. Menningar-,
uppeldis- og sáningarstarf þeirra var
hamingja skólans, hamingja Reyk-
holts, hamingja byggðarinnar, sem
þau þjónuðu, elskuðu og unnu. Þau
störf verða aldrei metin né full þökkuð.
Og við leiðarlokin, þegar séra Einar
er af heimi horfinn, þá er lofgjörðin
og þökkin efst í huga, þökkin til Guðs,
sem gaf hann og eigi vísaði bæn hans
á bug, né dró miskunn sína í hló við
hann. Við vinir hans og samferðamenn
þökkum algóðum Guði fyrir göfug-
mennið, hollvininn með hlýja hjartað
og milda svipinn, drottins þjóninn og
mannvininn góða, trausta og sanna.
— Mynd hans og minning varpa eilífð-
arbirtu Guðs inn á veg ástvina hans
og vina og vísar þeim á himinleið. —
135