Kirkjuritið - 01.06.1976, Blaðsíða 59

hlýtur a5 koma einhverjum kynlega
tyrir sjónir. Er tímabil hefðbundins
kristniboðs á enda? hljóta þeir að
sPyrja?
Fullyrðing um slíkt hlýtur hins vegar
að vera byggð á mjög villandi upplýs-
'n9um ellegar hreinni óskhyggju ein-
hverra, sem líta kristniboðið hornauga.
hiitt er satt, og því er ekki að leyna, að
hér er vikið að því máli, sem einna
hörðust átök hafa orðið um á fundum
°9 þingum Alkirkjuráðsins hin síðari
ár. Meira að segja gæti svo farið, að
heu átök splundruðu samtökunum.
hesendum Kirkjurits ætti raunar að
Vera nokkuð kunnugt um þetta, því að
Slra Jón Dalbú Hróbjartsson fjallaði
Urn það í grein hér í ritinu fyrir nokkru.
Lausannesáttmálinn er og með sínum
haetti bein heimild um átök þessi. En
Þeim, er frekar vildu um þetta fræð-
ast, má benda á grein þá eftir Jóhann-
es Borgenvik um Alkirkjuráðið og
Un9u kirkjurnar, sem birtist í síðasta
hefti- Jóhannes Borgenvik er sérfróður
Urri Þetta efni.
Hið sanna er, að ,,hefðbundið
r'stniboð“ hefur að líkindum aldrei
staðið með svo miklum blóma sem nú,
ahrarnir alrdrei verið svo hvítir til upp-
skeru, kristniboðar varla nokkru sinni
Verið fleiri né farið víðar um lönd. Og
e eru þeir grátlega fáir.
.. ^n grátlegt má og heita — og þó
er|ítið broslegt, að forysta þeirra sam-
. ka- sem kristniboðar og eldheitir
a u9amenn um kristniboð, hrundu af
atað, skuli nú feimnari við fátt en
risfniboð. Kristniboð má það helzt
®kk' heita fyrir nokkurn mun, því að
a® er niðrandi fyrir heiðingjana, sem
a sjálfsögðu mega heldur ekki heita
heiðingjar. Og kristniboð skal það ekki
vera, heldurskal nú taka upp „dialog“,
samræður við þá, er önnur trúarbrögð
hafa, viðurkenna trú þeirra og leitast
við að samræma hana einhverju broti
kristins dóms með rökum eða brögð-
um.
Jafn broslegt og grátlegt er og, að
forystumenn hinna miklu „einingar-
samtaka" skuli nú tala með gleði og
stolti um „afrískan kristindóm“ og
„sjálfstæðar kirkjur'1, sem rofið hafa
„sambandið við hinar vestrænu móð-
urkirkjur". Spurning er aftur á móti,
hvort þeir sömu menn muni gera sér
Ijóst, að þeir eru að kasta steinum í
götur kristniboða frá Vesturlöndum,
gera þá tortryggilega, leiða yfir þá
þrengingar og erfiði, jafnvel ofsóknir
og píslarvætti.
Margt er nauðsynlegt — ekki eitt
Hið eina nauðsynlega er nú ekki leng-
ur í móð, og kristar eru margir, og þá
er víða að finna. Það er þess vegna
eðlilegt, að forysta Alkirkjuráðsins
snúi sér að ýmsu öðru nauðsynlegu en
að boða trú á Krist. Fyrri grein síra
Gunnars endar á svofelldum orðum,
og virðast þau endursögn úr ræðu dr.
Potters, aðalframkvæmdastjóra Al-
kirkjuráðsins: „Hún (kirkjan) er ekki
kölluð til að boða eingöngu „trú" í
einhverjum óræðum skilningi. Hún er
miklu frekar kölluð til að starfa, vinna
þau verk, sem húsbóndi hennar, Krist-
ur, kallar hana til á hverjum tíma, og
þau verk eru einmitt hvarvetna þar sem
neyðin, misréttið, kúgunin, hatrið og
vonleysið er.“
137