Kirkjuritið - 01.06.1976, Qupperneq 77

'nu, heldur einungis óendanlega löng-
Uni tíma til að leita að samhengi.
1 öðru lagi, þegar innihald lýsinga
handan er skoðað, þá kemur í Ijós,
95 allar hugmyndirnar verða raktar til
tilfekinna heimspeki eða trúarbragða-
,ræðilegra skoðana, enda þótt hagnýt-
'n9 þeirra sé oftast nær ákaflega yfir-
0rösleg og grunnhyggin, en sameig-
lnlega má um þær skoðanir segja, að
. r mótast af fjandsamlegri afstöðu
^ristins trúararfs. Og ekki aðeins
heldur verður spiritisminn að
9a°ga svo langt sem að taka að
®tunda falsan ir á tilteknum atriðum
ristinnar trúar. Koma falsanirnar fram
' Pví, að í málflutningi spiritista er það
yggilega stundað að draga upp
* r'Pamyndir af kenningu kristinnar
r°ar um sköpun og endurlausn. Bún-
nr hafa verið til e-r kenningar, er heita
skúfunar-, giötunar- eða helvítis-
enningar, og eiga að hafa valdið fyrri
' ar mönnum sífelldum ótta við dauð-
ann.
^nn allt það verður einvörðungu
®a9t, að hér er um falsanir að ræða,
v' að kristin trú hefur aldrei flutt þær
enningar um dauðann, sem haldið er
fram
' ritum spiritista um málið. Hinar
ln u kenningar s. k. urðu til bæði
nan og utan kirkju, þegar mynd ein-
^ingshyggjunnar af manninum
^a ®i sigrað í hugsun Vesturlanda-
^ a °g voninni um endurnýjun allra
VeUrta fyrir nýja sköpun Guðs hafði
', rutt ut ur tali prédikunarinnar.
bes • ^*Var*truin sem traust, en varð
, s 1 stað að samsinni við tiltekna
Svjgnin9u, er túlkaði einungis ákveðin
hátt manr|i|fsins. Hvort sem þess
ar sk°5un verður til í munni préd-
ikara eða í munni andstæðinga krist-
innar trúar, þá er hún fölsun, því að
kristin trú eins og hún er boðuð í heil-
ögum ritningum og samkvæmt inni-
haldi játningarinnar er traust og grund-
vallarafstaða til alls lífsins. Hún geng-
ur ekki út frá vegsemd mannsins, af-
neitar því, að maðurinn geti réttlætt
sjálfan sig, hvort heldur með verkum
sínum eða hugsunum. Kristin trú
gengur út frá vegsemd Guðs og
kennir, að maðurinn réttlætist einung-
is fyrir náð hans. Syndin er að dómi
kristinnar trúar einmitt þetta, að mað-
urinn leitar eigin vegsemdar í stað
vegsemdar Guðs, að maðurinn afneitar
kröfu Guðs í lífinu, en vill leita sér
tilgangs annars staðar en í því að
hlýða henni.
Helvíti gat aðeins orðið vandamál
á tímum, þegar manninum hafði verið
kippt út úr samhengi sínu við Guð, ná-
ungann og umhverfið. Á öðrum tíma-
bilum var það einungis tæki til að
skerpa kröfu Guðs, sem tekur til allra
þátta mannlífsins, og til að kalla mann-
inn til ábyrgðar gagnvart skapara sín-
um.
Og undirstrika ber, að þegar kristin
trú ræðir um manninn, þá ræðir hún
um heilbrigðan einstakling, með fullt
vald á orðum sínum og athöfnum.
Þeir, sem einhverra hluta vegna hafa
farið á mis við það, svo sem fávitar
eða börn, er deyja ómálga, eru meðal
þeirra, sem þurfa lækningar við. Er
Jesús gekk um á jörðu, læknaði hann
sjúka, þ. e. kallaði til lífs samkvæmt
inntaki Guðs þá, sem farið höfðu á
mis við það. Við dauða slíkra ein-
staklinga ákalla kristnir menn lækninn
eina, að hann auðsýni á þeim frels-
155