Kirkjuritið - 01.12.1976, Síða 13

heima, en vildi fá að ganga í herinn.
Hún vissi af jafnöldru sinni, sem var
sendiboði herdeildar og flutti boð sín
Hðandi, klædd eins og skáti. Loks
*®tu foreldrar hennar tilleiðast. Hún
^átti ganga í herinn, ef hún kæmist í
sömu herdeild og bræður hennar voru
'■ En þar var henni hafnað. Hún varð
að láta sér lynda að dúsa á birgða-
stöðinni. Og svo komu birgðasleðarn-
Ir. —■ hlaðnir líkum fallinna. Hendur og
fætur stóðu út milli rimlanna. Eitt sinn
veturinn, sendi faðir hennar hana
a® sækja hey út að brautarteinum, sem
lágu í bæjarjaðrinum. Það var snjór,
°9 hún var með sleða. Hvert sem litið
Var, sá á hendur og fætur upp úr
snjónum. Barizt hafði verið þar á tein-
unum.
Þeir rauðu komu og tóku föður
hennar. Þeir ógnuðu honum og hót-
uSu, en slepptu honum síðan. Trúaður
^öndi þar úr sveitinni var tekinn og
árePinn, öðlingsmaður, sem allir mátu.
nginn skildi, hvers vegna hann varð
fórnarlambið.
Samt er henni ekki kaldara til þeirra
r3uðu en annarra manna. Þegar stríð-
lnu lauk, var margur fátækur illa
staddur. Það kom í hlut föður hennar
skipta nokkrum fjárstyrk meðal
rrianna- Börn hinna rauðu hlutu sitt
el<ki síður en aðrir, og fullorðna fólkið
9ret- Sum þessara fátæku barna voru
a ar vel gefin og efnileg. Og þeim
Varð þetta minnisstætt. Þess hefur hún
orðig
vor. Ekki fer heldur hjá því, að
sumar þessar bernskuminningar hafi
Sett mark sitt á hana. Hún man t. d.
eina ófriðarnótt, þegar móðir hennar
a ti alla fjölskylduna og sagði: ,,Nú
erðum við að biðja saman.“ Hún
hafði fundið á sér, að einn sona henn-
ar var í hættu staddur. Og þau báðu
saman. Síðar kom á daginn, að piltur-
inn hafði með furðulegum hætti slopp-
ið úr umsátri óvina þessa sömu nótt.
Hafði hann farið huldu höfði og falið
sig í kofa einum. Þegar hann varð
þess var, að húsið hafði verið um-
kringt, tók hann það til bragðs að
kasta byssu sinni og freista þess að
komast vopnlaus undan. Það varð
honum til lífs eða lausnar, að sá um-
sátursmanna, sem varð hans var, var
úr annarri sveit og þekkti hann ekki
og lét hann því fara.
Hvort það var þessi sami bróðir
Ailiar eða annar, sem síðar varð
prestur og féll í Vetrarstríðinu, man
ég ekki.
Nú misstuð þér mannorðið
Ekki segist Aili Havas hafa hugsað
mikið um kristniboð, er hún komst af
barnsaldri. Þó var henni nokkuð fast
í huga, um það leyti, sem hún var í
efsta bekk menntaskóla, að fara til
Austur-Karelíu og reyna að verða
Finnunum, sem þar bjuggu við rússn-
eska stjórn, að liði. Það áhugamál átti
hún raunar með bróður sínum. Af þeirri
ráðagerð varð þó ekki.
Þegar hún síðar hafði sagt móður
sinni frá ákvörðun sinni að gerast
kristniboði, lét móðir hennar þau orð
falla, að víst mundi það hlutskipti
verða stúlku örðugra en karlmanni, en
væri þetta vilji Guðs, þá tæki hún því
með gleði. Faðir Ailiar lagði einnig
blessun sína yfir ákvörðun hennar.
251
L