Kirkjuritið - 01.12.1976, Qupperneq 28

aSanna, — og skiptust menn í tvær
andstæðar fylkingar, með sr. Magnúsi
og móti. — Reynt var að miðla mál-
um af hálfu kirkjufélagsins. Sr. Jón
Bjarnason kom sjálfur til Nýja íslands
í því skyni að gera tilraun til að fá sr.
Magnús til að snúa frá villu síns vegar.
En bæði fortölur hans og annarra
kirkjufélagspresta reyndust árangurs-
lausar. Sr. Magnús mætti ekki til
kirkjuþings 1891, — og skömmu síðar
sagði hann sig formlega úr kirkjufé-
laginu. En svo mikilla vinsælda hafði
hann aflað sér þessi 4 þjónustuár, að
stór hópur Ný-íslendinga fylgdi hon-
um, — og stofnuðu þeir sérstakan
söfnuð, er aðhylltist kenningar únítara.
Síðar þjónaði hann einnig únítarasöfn-
uði í Winnipeg og víðar. Hann fékkst
talsvert við ritstörf, gaf m. a. út tíma-
ritið Dagsbrún, — mánaðarrit til stuðn-
ings frjálsri trúarskoðun, — um fjög-
urra ára skeið, 1893—1896, — og
ýmislegt fleira, þýtt og frumsamið
— bæði um trúarleg og veraldleg efni.
Skömmu eftir aldamótin hvarf hann
frá prestskap. — Hann bjó lengstaf í
Winnipeg og gegndi þar ýmsum störf-
um. Hann lézt árið 1932.
Sr. Níels Steingrímur Þorláksson var
albróðir sr. Páls Þorlákssonar. Hann
átti að baki sér mjög svipaðan feril og
sr. Friðrik J. Bergmann, — að öðru
leyti en því, að hann lauk guðfræði-
prófi við háskólann í Kristjaníu. Hann
vígðist af sr. Jóni Bjarnasyni árið 1887,
— og gerðist prestur íslenzku safnað-
anna umhverfis Minneota í Minnesota
í Bandaríkjunum. Árið 1900 tók hann
köllun Selkirk-safnaðar í Manitoba.
Var sá söfnuður þá enn mjög fámenn-
ur, — vegna hins áðurnefnda klofn-
ings, sem varð vegna fráhvarfs sr.
Magnúsar Skaptasonar. — Er svo frá
sagt, að starfi sr. Steingríms í Selkirk
hafi fylgt mikil Guðs blessun, bæði
fyrir söfnuð og prest.
Þeir vinisburðir, sem hann fær, bæði
fyrr og síðar, — bæði sem prestur og
maður, eru allir á þann veg, að ekki
verður annað séð, en að hann hafi átt
fáa sína líka, — og verið mörgum þeim
eðliskostum í ríkum mæli gæddur, sem
því miður eru of sjaldgæfir í mannlego
samfélagi. — Um hann látinn kernst
einn af starfsbræðrum hans, sem
þekkti hann vel, — m. a. svo að orði:
„Það, sem öllu fremur einkenndi líf °9
lífsstarf sr. Steingríms var trúin, hrein
og ómenguð kristin trú. Það var hans
kærasta iðja, að nema hana og þýða>
kenna hana og predika, innræta hana
ungum og gömlum, — innræta hana
með orðum og dæmi, — syngja hana
í hjörtun, — og vinna að útbreiðslu og
eflingu hennar á sem flestan hátt. —
í stuttu máli: Aðaleinkunn og innsig*1
ævi hans var þetta: Að lifa fyrir Krist
og boða Krist, — veginn, sannleikanf1
og lífið í tíma og eilífð.“---Að hér
sé ekki um neitt svokallað „líkræðulof
að ræða, má bezt marka á orðum
vestur-íslenzks únítaraprests um sr'
Steingrím. Hann segir svo: „Hann var
allra manna einlægastur í trú sinni og
það var ómenguð lútherska upp a
gamla vísu. Jafnframt kenndi hjá hom
um meiri lifandi trúboðsáhuga e°
flestum prestum. Gáfum hans var sv°
farið, að hann átti manna auðveldas
með að trúa því, sem honum var kenn*>
— í hjartans einlægni. Maðurinn va'
valmenni, sem í engu mátti vamm sl
vita, æskulýðsleiðtogi ágætur
266