Kirkjuritið - 01.12.1976, Qupperneq 34

sjálfkrafa sefast. Enda hefir það
smám saman orðið, bæði á íslandi og
hér vestan hafs. Stefnurnar munu og
hafa brotið hvössustu broddana hvor
af annarri og kunna nú betur að skilja
hvor aðra og meta rétt.“
Þarna er að mínum dómi vel og
drengilega að orði komizt. —
Kirkjufélagið íslenzka í Vestur-
heimi er liðið undir lok — og heyrir nú
sögunni til. — Síðasti forseti þess var
sr. Valdimar J. Eylands dr. theol. —
Hann er enn á lífi, — ungur í anda,
— og „ungur í Drottni," þótt kominn
sé hann á áttræðisaldur. — Hann
dvaldist hér heima nú í haust um
nokkurt skeið og flutti þá stórmerka
fyrirlestra í guðfræðideild Háskólans
um kirkjusögu Vestur-íslendinga. —
Mig langar til — að lokum, — að vitna
í ræðu, sem hann flutti í kirkju sinni í
Winnipeg um það leyti, sem kirkjufél-
agið sameinaðist Lúthersku kirkjunni í
Ameríku: — „Fyrir skemmstu“, segir
hann, — „átti ég erindi í þrjár byggð-
ir, þar sem íslenzkt félagslíf stóð í
blóma fyrir nokkrum árum------------
Sums staðar má enn sjá verzlunarhús
með nöfnum íslenzkra manna á þess-
um slóðum. Ég kom inn í eina slíka
og spurði eftir eigandanum. Hann var
þar ekki lengur, og ekki heldur sonur
hans, sem hafði tekið við af honum.
Sá sem fyrir svörum varð, var Pól-
verji. „Hvers vegna breytir þú ekki
nafninu yfir búðardyrunum?“ spyr
frekur og forvitinn landi. „Hvers vegna
ætti ég að gera það? — þetta er gott
nafn“, svaraði Pólverjinn.
Það er raunabótin mesta — og hin-
um íslenzka ættjarðarvin fagnaðarefni,
ef það reynist jafnan svo, að íslenzka
nafnið er gott nafn, — gott nafn, sem
gengur í ættir, þó að tungan og aðr-
ar aðstæður breytist."
Og um sama leyti kemst sr. Valdi-
mar svo að orði: „Lengi mun eima
eftir af ræktarsemi frumherjanna og
niðja þeirra við íslenzka arfinn. E. t. v.
verður síðar sagt um lútherska Vestur-
íslendinga: Tungunni hafa þeir gleymt,
en trúnni hafa þeir haldið. — Um síðir
gerðu þeir sitt til þess, að rætast maetti
hugsjón meistarans um einingu kirkh
unnar.“
Sjálfur hefi ég aldrei heimsótt byggð'
ir íslendinga í Vesturheimi. En mér
finnst samt, að ég geti, — því meir
sem ég hefi nánar kynnzt vestur-ís-
lenzkri sögu, —tekið heils hugar undir
orð Sveins heitins Björnssonar, for'
seta, er hann lét falla eftir að hann
kom heim úr sinni fyrstu vesturfön
„Ég hefi aldrei fyrr gert mér grein fyr'
ir, hvað ísland er stórt,“ — og máske
mætti ég víkja orðum hans örlíti®
yfir á sérstakt svið — með hliðsjón
af umræðuefni mínu og segja: ,,^9
hefi aldrei fyrr gert mér grein fyr'r’
hvað islenzka kirkjan er stór.“
Ég lýk máli mínu með því að biðja
bræðrum og systrum vestan hafs ung'
um sem öldnum, blessunar Guðs 1
bráð og lengd. Já:
„Gef, að blómgist, Guð, þín kirkja>
Guð oss alla leið og styð.“
272
i,