Kirkjuritið - 01.12.1976, Síða 40

ýmissa erlendra kirkjustofnana og ís-
lensku kirkjunnar, — óformlega þó. —
Afköst hans á því sviði voru mikil. Auk
þess, sem hann hélt fyrirlestra víða er-
lendis um íslensk kirkjumál og ritaði
greinar í erlend tímarit, átti hann
marga tryggðavini meðal kirkjulegra
forystumanna erlendra og stóð í stöð-
ugum bréfaviðskiptum við þá. Hann
var þrekmaður til starfa og reglufast-
ur. Aldrei söfnuðust fyrir ósvöruð bréf
á skrifborði hans.
Ég varð sjónarvottur að því, hvernig
honum var eitt sinn tekið í aðalstöðv-
um Breska- og erlenda Biblíufélags-
ins. Menn við aldur, sem komnir voru
til æðstu trúnaðarstarfa, fögnuðu hon-
um opnum örmum í bókstaflegri merk-
ingu þeirra orða, og yngri kynslóðin,
sem aldrei hafði séð hann, en þekkti
samt nafn hans, gladdist auðsjáanlega
yfir komu hans og sýndi honum ást-
úðlega virðingu. Hvar sem við komum
um þá stóru stofnun, virtust allir
þekkja Rev. Gíslason og gleðjast yfir
komu hans.
Með ýmsu móti styrkti hann kirkju-
lífið í landinu. Á ferðalögum sínum um
landið, meðan hann var ungur, heim-
sótti hann presta og uppörfaði þá í
starfi þeirra.
Það var eitt af ástsælum verkum
þessa vökumanns, er hann sendi
barnablaðið Jólakveðjuna íslenskum
börnum inn á hvert heimili, sem gjöf
frá dönskum sunnudagaskólabörnum.
— Nú getur enginn maður ímyndað
sér, hve mikið sú kveðja gladdi börn
þess tíma.
Hann útvegaði lengi „Ljósgeisla",
fallegar Biblíumyndir handa sunnu-
dagaskólum.
Heim til sín bauð hann oft nýjum
guðfræðikandidötum til samræðu og
kynningar.
Þeir vissu upp frá því, ao skrifstofa
hans stóð þeim opin, og þar voru í
bókahillum erlendar guðfræðibækur til
sölu á ótrúlega lágu verði. Og jafnan
hafði hann einhver erlend guðfræðileg
tímarit eða sérprentaðar ritgerðir eða
annað prentað mál, sem snerti störf
presta — til að gefa þeim í nesti.
Hann veitti mönnum góðgerðir, og
var afar skemmtilegur heim að sækja,
hann sagði oft fróðlegar sögur og
gamansögur frá fyrri tíð, eða hann
gaf góð ráð, eins og þetta: Stöðvaðu
ekki hendur konu þinnar, þegar hana
langar að gleðja einhvern.
Séra Sigurbjörn Ástvaldur var hár
og grannur, beinvaxinn og bar höfuð-
ið hátt. Hann var bjartur og bjart-
hærður, fríður, stoltur á svip og höfð-
inglegur. Hann gat verið kuldalegur og
fráhrindandi í fyrstu. En umhyggj3
hans fyrir annarra manna þörfum, bæði
í nálægð og fjarlægð, var einstæð og
ótrúleg. — Og hraðinn til úrlausnar og
hjálpar öðrum mönnum, var einnig
furðulegur. Oft var hann einn í mann-
fjölda, en aldrei einn af fjöldanum. "
Löngum léku kaldir vindar um þennan
tind, beindust að heimili hans og trU
hans. — Mótstöðumenn hans voru ó-
sparir á nafnið hræsnari um þennan
heilsteypta mann.
Atvinna hans var stærðfræðikennsla-
Kenndi hann við vélstjóraskólann 1
þrjátíu ár, en auk þess um tíma við
aðra skóla.
Þegar sr. Sigurbjörn var orðinn 66
ára og kominn að því aldursskeið'i
sem nú er talið hæfa ellilaunum og &tl'
278