Kirkjuritið - 01.12.1976, Síða 50

meira en orðin ein. Þar þótti gestum
líka gott að á. Ég man ég nam þar
staðar ungur drengur og lotning fyrir
íbúum gerði feimnina ennþá meiri, unz
vinaleg orð námu tunguhaftið á brott.
Þar átti frú Steinunn Magnúsdóttir sinn
ríka skerf.
Tíguleg var hún og bar sig vel, svo
að eftirtekt vakti og sögur voru um
hana sagðar, þar sem henni var líkt
við kvenskörunga fyrri tíma og það til
nefnt, sem líkt þótti með henni og
þeim, sem varpað höfðu birtu sinni
yfir gengnar kynslóðir. Þetta kom eðli-
lega í krafti persónuleika hennar og
framkomu, en ekki dró úr, þegar hún
lagði orð í belg. Hún var einstaklega
vel lesin og mundi það, sem hún vildi
úr bókum. Sagði vel frá og kunni Ijóð
svo sem maður hennar.
Hún var föst fyrir og hafði skoðanir
á málum, hvort heldur tal beindist að
trúmálum eða þeim þáttum mannlegra
samskipta öðrum, sem efst voru á
baugi hverju sinni. Og hún hikaði
heldur ekki við að láta í Ijós skoðanir
sínar, og duldi ekki þá henni þótti
miður, en engan lét hún gjalda þess,
svo að ég viti til, sem aðra hafði af-
stöðu en hún sjálf. En svo sem hún
fylgdi fram sannfæringu sinni af hik-
lausri einlægni, naut hún þess þó bezt,
er eining ríkti og samstaða hafði náðst,
þótt öllum veitti hún jafnljúfmannlega
heima, hvernig sem á stóð. En henni
var ekki sama um afdrif mála, eða
hvernig brugðizt var við, svo var hún
heil og sönn sjálf, flærðarlaus og
hrekklaus, en ákveðin og einbeitt.
Hún fæddist að Gilsbakka 10. nóv-
ember 1894 og hét fullu nafni Steinunn
Sigríður. Voru foreldrar hennar séra
Magnús Andrésson og frú Sigríður
Pétursdóttir Sivertsen, velþekkt bæði
af starfi, ætt og afkomendum. Stein-
unn giftist séra Ásmundi Guðmunds-
syni frá Reykholti 21. júní 1915 og
hafði setið í flestum að fornum sið,
meðan hann dvaldist meðal Vestur-
islendinga í Kanada. Mun hér ekki
rakin starfssaga þeirra frekar en að
framan er drepið á. Frú Steinunn var
sjálf þeirrar gerðar, að fá orð féllu
henni betur en mörg, og þá sérstak-
lega, ef um hana sjálfa skyldi fjalla-
Frú Steinunn andaðist 6. desember
1976 og hafði þá um hríð verið heilsu-
tæp. Hún var jarðsungin frá Dóm-
kirkjunni í Reykjavík 16. desember.
Fyrir hönd íslenzkra presta er lrtJ
Steinunni þakkað, ekki aðeins hlutur
hennar eftir að maður hennar varð
biskup og hún biskupsfrú, heldur allt
hennar starf og allur hennar góði hug'
ur til kirkjunnar og presta hennar-
Minning hennar lifir, ekki aðeins með-
an þeir eru ofar foldu, sem henm
kynntust, heldur mun frá henni hermt
verða, svo að yngri kynslóðir hafi a
henni nokkra þekkingu. Er það
verðleikum.
Ólafur Skúlason-
288