Kirkjuritið - 01.12.1976, Síða 51

Orðabelgur
Furðustríð uppvakninganna
Nú eru þeir orðnir kunnir að því á
Morgunblaðinu að vekja upp drauga,
og kemur hver draugurinn upp úr
öðrum. Sú merkilega uppvakningasaga
eða kómedía hófst, er grein birtist í
Kirkjuriti um hreina trú. Á augabragði
komust nokkrir athafnasamir andar á
Kreik eins og af sjálfsdáðum. Og höf-
undur greinarinnar varð þjóðkunnur
”vondur“ maður á fám dægrum.
Svo illt verk er það að boða Krist,
krossfestan og upprisinn, og kalla
öann lífsvon mannkyns. Illt og Ijótt
virðist það og orðið, sem forfeður vorir
settu traust sitt á um aldir, — því
Kristnir voru þeir flestir lengst af, þótt
ýrnsir láti nú svo heita, að þeir hafi
trúað á álfa í hólum. Þeir hinir sömu
®«u að kynna sér til dæmis sambýli
þjóðtrúarinnar og rétttrúnaðarins á
•slandi.
Þó vænkaðist fyrst til muna hagur
uPpvakninganna, þegar prestastefna
Var haldin í Skálholti, og andlegir leið-
*°9ar kristinna safnaða á íslandi, heið-
arlegir og samvizkusamir menn, að
uiá, og allir sérfróðir um trúar-
re9ð, leyfðu sér þá ósvinnu að vara
því, sem þeir töldu andlega óholl-
ustu. þg vöknuðu upp býsna margir
1 SrTienn hinna fyrri anda, svo líklegir
sem ólíklegir, og lesa mátti fyrirsagnir
um „aumingja prestana“ í blöðum og
sitthvað fleira skrifað af áþekkri geðs-
hræringu. Það eru vitanlega engir
Guðs volaðir andlegir vesalingar, sem
hafa efni á því að vorkenna prestastétt-
inni með þeim hætti!
Einna furðulegast má þó heita í öllu
þessu stríði, að stjórnendur stærsta
dagblaðsins í Reykjavík hafa tekið
mjög svo eindregna afstöðu með upp-
vakningasveitinni og þar með gegn
kristinni boðun og lútherskri þjóðkirkju
á Islandi. Nú má ætla, að all stór hóp-
ur lesenda blaðsins sé kirkjufólk, og
er þetta þeim mun annarlegra. Virðist
tími til kominn, að það fólk hafi gát á,
hverju það Ijær lið, þegar það kaupir
og les dagblöð.
Dó, dó og dumma
Jesús reið inn í Jerúsalem á asna,
eins og afbrotamaður að austurlenzk-
um hætti, og förunautar hans, sem
hylltu hann sem Messías, voru ekki
hátíðakór úr musterinu. Efalaust voru
þeir flestir fátækt fólk og svokallaðir
syndarar. En Jesús vildi ekki hasta á
þá. Þann dag, er hann hélt til móts
við þjáning sína og til aftökunnar, mátti
heimurinn vita, hver hann var, hinn
289