Kirkjuritið - 01.12.1976, Síða 56

við stönzuðum þar til að skoða kirkj-
una. Sagði þá einhver prestkonan að
hún væri venjulega læst og betra væri
því að við skoðuðum kirkjuna á Stór-
ólfshvoli, sem væri ávallt ólæst og
gætum við gengið beint inn í hana.
Þetta var samþykkt og var nú ekið
þangað.
Þannig stóð á, að ég sat næst bíl-
hurðinni og varð því fyrst til að fara
út úr bílnum, ganga upp kirkjutröpp-
urnar og opna kirkjuna.
Þegar inn kom blasti altaristaflan
við mér. Jesús blessar ungbörnin.
Kristur situr fyrir miðju, barn, sem
hann er að blessa, krýpur fyrir framan
hann og annað barn stendur við hlið
hans og horfin fram. íslenzkt landslag
í baksýn. Allt þetta var svo kunnuglegt.
Ég var gagntekin djúpri lotningu. Gat
þetta verið rétt?
Eins og í leiðslu geng ég um kirkju-
gólfið og upp að altarinu til þess að
athuga fangamarkið.
Jú, það var ekki um að villast. í
horninu hægra megin stóð Þ. Þ. 1914.
Þarna var hún þá altaristaflan, sem
ég hafði svo oft hugsað um í seinni
tíð og langað svo mikið að vita hvar
væri niðurkomin.
Nú reikaði hugurinn 62 ár aftur í
tíman.
Ég man það eins og það hefði skeð
í gær, er móðir mín kallaði á okkur
systurnar og klæddi okkur í náttkjóla
á miðjum degi í stofunni heima, því nú
var faðir okkar byrjaður að mála alt-
aristöflu af Jesú þar sem hann blessar
ungbörnin og við systurnar áttum að
vera fyrirmyndir að börnunum.
Þó ungar væru, skynjuðum við að
þetta var háleitt hlutverk, sem okkur
var ætlað og ekki minnist ég þess að
við mögluðum þótt við værum kallað-
ar inn frá leik, til þess að sitja fyrir.
Þetta voru okkur helgistundir.
Loks var listaverkinu lokið. Að sjálf-
sögðu fylgdumst við börnin ekki með,
hvert það átti að fara. Við höfðum
lokið okkar hlutverki, en aðrir áttu að
njóta þess.
Ég get ekki lýst hve þakklát ég er
forsjóninni fyrir að hún skyldi leiða
okkur einmitt inn í þessa kirkju og
verður mér þetta ógleymanlegt.
Nú var ferðinni haldið áfram yfir
Hvolsvöll og að Hellu. Þar beið okkar
presturinn í Þykkvabænum. Var nú
haldið beina leið í kirkjuna í Hábæ og
hún skoðuð við leiðsögn prestsins-
Síðan var ekið með okkur um Þykkva-
bæjarhverfið, sem er elsta sveitaþorp
á landinu og mesta kartöfluræktar-
svæði landsins.
Var þetta alveg nýr heimur fyr'r
okkur og lærdómsríkt að sjá alla rækt-
unina þarna og aðrar framkvæmdir-
Nú var farið með okkur í félags'
heimilið og beið okkar þar vegleð*
kaffiborð og nutum við gestristni
í Þykkvabænum.
Þá var haldið heim á leið og komið
til Reykjavíkur kl. 6.30 eftir mjög
ánægjulega ferð.
En hápunktur ferðarinnar fyrir mér>
var auðvitað, að ég skyldi finna týndu
altaristöfluna í kirkjunni að Stórólf5'
hvoli.
Quðrún Þórarinsdóttir.
294