Kirkjuritið - 01.12.1976, Síða 73

un. Enn fremur skulum vér biðja, að
r'ki Guðs komi og aukist, allir syndar-
ar. blindir og fangaðir af djöflinum í
ríki hans, verði leiddir til réttrar trúar
á Jesúm Krist, son Guðs, og geri tölu
hinna kristnu mikla. Enn fremur biðj-
urn vér, að vér verðum styrkt með
anda hans til þess að gjöra vilja hans
°9 líða í lífi og dauða, í góðu og illu,
ávallt beygja vilja vorn, fórna honum
°9 deyða hann. Enn fremur biðjum
vér. að hann vilji gefa oss daglegt
brauð, varðveita oss fyrir ágirnd og
áhyggjum líkamans (bauchs), og að
vér í þess stað væntum ríkulega alls
9óðs frá honum. Vér biðjum enn frem-
Ur. að hann vilji fyrirgefa oss skuld
v°ra, svo sem vér og fyrirgefum
skuldunautum vorum, svo að hjarta
v°rt hafi örugga og glaða samvizku
frammi fyrir honum og vér hvorki ótt-
umst né skelfumst nokkurn tíma nokkra
synd. Vér biðjum Guð, að hann leiði
°ss ekki í neina freistni, heldur hjálpi
°ss með anda sínum til þess að beygja
holdið, fyrirlíta heiminn ásamt eðli
hans og sigrast á djöflinum ásamt
aMri iMsku hans. Vér biðjum hann að
siðustu, að hann frelsi oss frá öllu illu
hæði í líkamlegu og andlegu, tíman-
jsgu og eilífu tilliti. Þeir, sem í alvöru
Prá þetta allt, segi af hjarta, Amen, og
trúi án allra efasemda, að það sé raun-
verulegt og bænheyrt á himni eins og
ristur hefur heitið oss: Það, sem þér
jðjið um, skuluð þér trúa, að þér
jótið, þá mun það einnig veitast
y ur. í öðru lagi áminni eg yður í
Knst', aS Þér í réttri trú íhugið sátt-
U'ála Krists og helzt orðin, þar sem
ristur gefur oss líkama sinn og blóð
tM fyrirgefningar, höndlið það ákveðið
í hjartanu að þér minnist og þakk-
ið þá óendanlegu náð, sem hann hef-
ur sýnt oss, þar sem hann hefur frels-
að oss með blóði sínu frá reiði Guðs
synd og dauða og helvíti. Því næst
skuluð þér taka hið ytra við brauð-
inu og víninu, sem tryggingu og panti,
síðan skulum vér í hans nafni og að
hans boði hafa þannig um hönd og
nota með hans eigin orðum sátt-
málann.
Hvort menn vilja heldur flytja slíka
umskrifun og áminningu á predikunar-
stólnum strax á eftir predikuninni eða
fyrir altarinu, gef ég sérhverjum frjálst.
Svo virðist sem hinir gömlu prestar
(die alten) hafi til þessa flutt það á
predikunarstólnum og svo hafi haldizt
síðan, að almenn bæn sé flutt eða
Faðir vor lesið, en áminningin sé orðin
að opinberum skriftum, því að með
því yrði Faðir vor ásamt stuttri út-
leggingu áfram hjá fólkinu og Drottins
yrði minnst eins og hann hefur boðið
við kvöldmáltíðina. En ég legg til
(gebeten haben), að notuð sé sama
umskrifun og áminning með fastmót-
uðum eða fyrirskrifuðum orðum eða á
sérstakan hátt, vegna fólksins, svo að
ekki noti einn þetta orðalag í dag, en
annar hitt á morgun, og sérhver sýni
list sína, svo að fólkið verði ráðvillt
og hvorki læri neitt né haldi neinu
eftir. En það er um það að ræða að
fræða fólkið og leiða það, þess vegna
er nauðsynlegt, að hefta hér frelsið
og fylgja sama hætti í slíkri umskrifun
og áminningu, einkum í kirkjum, sem
standa einstakar eða sameiginlega út
af fyrir sig, ef þær vilja ekki fylgja
einhverri annarri frelsis síns vegna.
Því næst fylgir kvöldmáltíð (ampt)
311