Kirkjuritið - 01.09.1977, Síða 8

Óumdeilanlegur, geistlegur
höfðingi.
Hugurinn hvarflar fyrst vestur á
Snæfellsnes.
— Kynntist þú síra Árna fyrstum
presta? — Það er að sjálfsögðu sá
frægi síra Árni Þórarinsson, sem um
er spurt.
— Jú, hann var sá fyrsti. Og mér
finnst nú, þegar ég er orðinn gamall,
að það hafi verið mér ómissandi að
þekkja hann. Hann var svo einstæður.
Og þótt ég hafi marga ágæta þekkt
síðan, þá stendur hann alltaf uppi og
upp úr. Það er enginn honum líkur.
Hann sameinar margra þeirra kosti,
og hefur þó sérstaklega það til að
bera umfram aðra menn, að hann var
I senn óumdeilanlega geistlegur höfð-
ingi og gat blandað geði við allan al-
menning, alveg hreint, hvern sem var,
og fórst það allt jafn vel. Og þótt hann
talaði oft ógætilega, þá kom það aldrei
fyrir, að hann óvirti sína köllun og sitt
starf. Enda sagði kona, sem átti í
mestu útistöðum við hann, að hann
ætti aldrei að fara úr hempunni, vegna
þess að prestskapur hans væri ágætur
í kirkjunni.
Hún var nú ekki ánægð með hann
þar fyrir utan, en það var vegna þess,
að ágreiningur var milli þeirra, og
bæði voru þau dálítið ósanngjörn í því
— og ólagin, því að þau vildu hvort
um sig kúska hitt. En hvorugu veitti
betur, því að hún var ekkert lamb að
leika sér við.
En það var ómetanlegt að þekkja
hann. Hann var svo fræðandi á öllum
sviðum. Hann kunni allt, sem hann
hafði lesið alveg frá þessum klassísku
Sr. Árni Þórarinsson.
bókmenntum, sem hann las í skó^
og fram til nýjustu bóka. Hann ha‘
þennan góða sið að fara alltaf á hauS
in til Reykjavíkur. Og þá sat hann Þ^
í tvær eða þrjár vikur, og var nú mik'
gagnrýndur fyrir þá fjarveru. En Þe^_
ar hann kom aftur, fór hann að
vitja, og þá tók hann bara í gegn a1
bækur, sem út höfðu komið á árinu 0
hann hafði lesið í Reykjavík.
sagði frá þeim og dæmdi þær ^
þessum skarpleika, sem var óme
legur fyrir fólkið. Hann var einsta
tan'
— Já hann kynnti sem sagt ^
urnar, þegar hann kom heim?
— Já, hann talaði um bækur
þegar hann kom. Og það var sko
r#
ekk'
kafP'
ert klaufalegt, því hann var s (
skyggn. Þegar hlutirnir voru komn'r.
þoku og fjarlægð fyrir öðru fólki> ,,
sá hann fulla sjón inn að rótum 111
anna. Það var stórmerkilegt.
166
J