Kirkjuritið - 01.09.1977, Qupperneq 58

hans skrifaSi honum: Annars verðum
við prestlausir.
Og þeir eru ekki prestlausir enn.
Sr. Sigurður var alvöru-trúmaður. Á
þeim dögum, sem bændur lifðu held-
ur fábrotnu lífi og bárust lítt á, þá
svaraði sr. Sigurður, ef minnst var á
stöðu hans: „Af hverju ætti ég að ber-
ast meira á en þeir? — Ég er ekki
meiri en þeir.“
Þeim mönnum hefur fækkað stöð-
ugt í þjóðfélagi nútímans, sem vilja
gangast undir lögmál hinnar guðlegu
sóunnar. Tíu prestaköll hafa löngum
verið auglýst ár eftir ár í strjálbýli
landsins. — Hvar eru hinir níu, sem
vilja gefa Guði dýrðina af góðum gáf-
um og menntun, guðfræðinámi og
menntun, guðfræðinámi og tungumála-
þekkingu, og fara þangað, af því að
annars verða þeir prestlausir?
Með sönnu gætu þeir þó flestir sagt:
Ég er ekki meiri en hann, presturinn,
sem tendraði vitaljós kristinnar trúar
á Vatnsnesi meðal hinna fáu, rúmt
fjörutíu ára skeið.
Þegar ég ók um Vatnsness löngu.
auðu strendur í fyrsta sinn í haust'
myrkri og regnþoku, heim að Hindis-
vík, þá kom mér í hug þessi sálmslín3
V.B.: ,,Sú ströndin strjála og auða, er
stari ég héðan af“.
í þessu sambandi þótti mér eftir'
tektar vert, þegar ég las eftirmæli séra
Péturs Ingjaldssonar, er hann skrifsð1
um sr. Sigurð Norland. Hann minntis*
þess, er þeir nágrannaprestarnir sáusf
síðast. — Þá stóðu þeir saman í opn'
um dyrum Hindisvíkurbæjar og sunge
að skilnaði allan sálminn „Ég hor|'
yfir hafið um haust af auðri strönd^
Þeir horfðu út á hafið, — og Það
var haust.
Vitaljósið kastaði öðru hverju lönð
um geislum yfir háu geiglegu vörð
urnar hvítu fram með hinni löngu’
þegjandalegu strönd. — „Hérna út vi
hafið ysta“. (S.N.)
216