Leiftur - 01.01.1915, Qupperneq 21

L E I F T U R
19
Eldliiiöttiir'inrí.
Sögu Arna prests í’órarinssonar á Stóra-Hrauni. En samkvæmt
bendingu frá lionum var leitað umsagnar Ketils bónda Ketils-
sonar yngra í Kotvogi, er gaf í sumum atriðutn fyllri og nánari
frásögn, sem bætt var inn í aðalsögnina.
Sumarið 1886 kom eg að Koívogi í Höfnum til Ketils
dbrm. Ketilssonar, er þar bjó þá. Bað eg hann að segja
mér sögu af eldhnetti þeim, sem eg hafði heyrt sjó-
menn segja frá að hann og íleiri liefðu séð. Var eg
austur í Miðfelli í Hreppum í Arnessýslu, þegar eg
heyrði söguna fyrst. Ketill varð við þessum tilmælum
mínum. Hóf hann þá sögu sina á þessa leið:
Eg stundaði refaveiðar á vetrum. Einu sinni var eg
að egna fyrir tóur fyrir ofan Kirkjuvogs-lúngarðinn.
Þetta var árið 1839. Með mér var Jón Halldórsson frá
Kirkjuvogi, er druknaði 1852. Hann var í sömu erinda-
gerðum og eg. Þetta var um dagsetursbil. Tungl var í
fyllingu og bjart veður. Sá eg þá hvar kom dökkleit
Itnoða. Líklist hún mest stórum selsliaus og valt áfram
eftir veginum í áttina til okkar. Eg áleit að þetta hlyti
að vcra missýning, og liafði því engin orð um hana við
förunaut minn. Mér þótti þó einkennilegt að sýnin
hvarf ekki, en hnötturinn þaut áfrarn eftir veginum í
áttina til okkar. Eg hélt þó áfrain þögninni við föru-
naut minn, til að ganga úr skugga um, hvort hin sama
sýn bæri eigi fyrir hann. Við gengum samhliða og hélt
eg óhikað áfram, þólt eg sæi að hnötturinn stefndi
beint á mig. Alt i einu kipti Jón mér til sín og sagði
nokkuð höstugt:
»Ætlar þú að láta þetta helvíti fara á þig?«
»Eg sá það líka, kunningicc, svaraði eg.
Hnötturinn liélt svo áfram með sama hraða eftir
hinum svonefndu FJötum, er liggja fyrir ofan Ivirkju-
vogshverfið, svo lengi að sýn eigi fal.
Af samtali okkar varð eg þess þá vís, að Jón hafði
séð hnöttinn jafn lengi og eg.
2*