Syrpa - 01.01.1922, Blaðsíða 17

SYRPA
15
veik, og hafði mikið óráð, þegar á daginn leið. pá um kvöldið
var sóktur læknir. Hann sagði, að það væri heilahimnubólga,
sem að henni gengi, Hún var lengi veik, en var þó aldrei flutt
á sjúkrahúsið. Frænka mín stundaði hana sjálf og hjúkraði
henni eins og bezta móðir, en fékk stúlku, sem hún þekti, til
að matreiða og gjöra húsverkin á meðan .
þ>að var komið fram í Júlímánuð, þegar Mabel gat af'tur
farið að vinna. En eftir það bar aldrei á því, að hún talaði
upp úr svefni, eða gengi sofandi. Henni var auðsjáanlega
batnað til fulls. — Á meðan hún var veik, kom enginn til að
spyrja um hana nema læknirinn, og hún lét það aldrei í ljós,
að hún vildi finna nokkura manneskju. En henni virtist alt
af þykja vænna og vænna um frænku mína.
Daginn eftir að Mabel veiktist, fór eg inn undir húsið til
þess að 'sjá, hvað hún hefði verið að gjöra. Og það var tölu-
vert, sem hún hafði gjört. Hún hafði fyrst hreínsað til í
norður-endanum á kjallaranum og grafið síðan holu. sem
orðin var faðmur á lengd, inn undir norðvestur-hornið á hús-
inu. par hafði orðið fyrir henni stór steinn, sem hún var
byrjuð að losa. Og alt þetta /hafði hún gjört með dálitlum
járnspaða, og hann lá þar, sem hún hafði fleygt honum. Eg
lét hann vera þar. Eg vissi, að hann var þar alt sumarið og
langt fram á haust. Mabel hefir áreiðanlega aldrei farið
undir húsið eftir það.
Enginn af borðmönnum frænku minnar fékk nokkurn
tíma að vita um þetta atvik. Og eg þorði ekki fyrir mitt líf
að segja O’Brian frá því fyr en löngu síðar. En sjálfsagt
hefði það verið hyggilegra af mér, að segja honum það undir
eins. Eg mátti vita, að honum mundi þykja það athugavert,
að stúlka, sem hafði Godsons nafn á vörunum, væri sofandi
að leita að huldum fjársjóð undir skakka-húsinu.
II.
fslendingurinn gangandi.
Samkomuhús hins íslenzka Framfarafélags (eða fslend-
ingafélags) í Winnipeg var, eins og áður hefir verið sagt, á
Jemima -stræti (Elgin Avenue) og 'skamt fyrir vestan Isabel-
stræti. pað var heldur fallegt hús, en fremur lítið. Inn
við stafninn var all-hár pallur. En til annarar hliðar við hann
var dálítil kompa; þar var hitunarvél, og þar voru bollapör,
diskar, og ýmsir munir. Frammi í húsinu voru aldrei stólar,
en fólkið sat á bekkjum, sem mig minnir að væru baklausir.
Uppi á pallinum voru nokkrir stólar, orgel, lítið borð og skáp-
ur. Og nokkur saman-vafin tjöld voru þar, sem notuð voru,
þegar leikið var. — íslendingum í Winnipeg þótti sérlega vænt
um þetta hús. Óvíst er, hvort Gyðingum hefir þótt vænna