Syrpa - 01.01.1922, Blaðsíða 56

54
SYRPA
VI.
Fjársjóðurinn.
pannig var hið síðasta bréf, sem Hálfdan skipbrotsmað-
ur hafði skrifað. 0g að svo miklu leyti, sem fjársjóðinn
snerti, bar því, í öllum höfuð-atriðum, nákvæmlega saman
við það bréf, er O’Brian geymdi fyrir Arnór. Að minsta
kosti fengum við ekki betur séð. í báðum þessum bréfum
var mjög ítarlega sagt frá því, hvar tinkrúsin væri grafin í
jörðu, og var því ekki lengur um það atriði að villast. Og
síðara bréfið tiltók, þar að auki, hvað gistihúsið hét, og hver
eigandi þess hafði verið; og sömuleiðis var það tekið fram,
að húsið stæði á Point Douglas, og hvað langt væri frá’. því
til vígisins Fort Garry. En þetta voru einmitt þau atriði,
sem þótti vanta í fyrra bréfið. Aftur á móti var meira í
fyrra bréfinu um William Trent og bróður hans Henry, og
eins var þar sagt frá orsökinni, er lá til þess, að fé þetta var
grafið í jörðu.
pegar við höfðum talað um þetta fram og aftur nokkura
stund og komist að þeirri niðurstöðu, að skakka-húsið væri
hús það, er bréfin tilgreindu, þá sagði O’Brian, að fyrst að
enn væri ekki orðið dimt, væri vel til fallið, að við gengjum
út og mældum út þessa vissu vegalengd, sem til var tekin í
báðum bréfunum. Og var herra Island þeirri tillögu sam-
þykkur. — Um minn vilja í því efni þarf nú ekki að spyrja. —
0g þegar viðkomum út, tók O’Brian úr vasa sínum mæli-
snúru og kompás, og var hvorutveggja rækilega notað.
Fyrst mældum við út þrjátíu og tvo faðma í þráðbeinni
línu í norðvestur frá miðjum norður-stafni skakka-hússins,
og settum þar niður dálítinn staur, því að þar var engin eik,
eða neitt merki þess, að þar hefði nokkurn tíma verið tré.
Og þaðan mældum við svo fimm enskar álnir (yards) í há-
austur, og rákum þar niður annan lítinn staur. pá var eftir
að vita, hvort við værum nú réttar sextán álnir enskar frá
ánni. En því fór fjarri. pví að þegar við mældum þá vega-
lengd, sáum við, að tuttugu og níu enskar álnir voru þaðan,
sem grasrótin byrjaði fremst á bakkanum, og þangað, sem
við höfðum rekið niður síðari staurinn. par að auki var þar
ekkert vik eða skarð í bakkann, og ekkert hús sjáanlegt beint
á móti á bakkanum hinum megin árinnar, né nokkuð til að
merkja um það, að þar hefði nokkurn tíma staðið hús. Aftur
á moti var gömul hústótt þar sunnar á bakkanum, en þar var
enginn espirunnur nærri. Eins voru tvö eikitré á vestari
bakkanum fyrir norðan skakka-húsið, en þau voru um hundr-
að faðma frá því og um tíu faðma frá ánni.
Um kvöldið, þegar dimt var orðið, fékk O’Brian sér pál-