Syrpa - 01.01.1922, Blaðsíða 12

10
SYRPA
margar vikur síðan að eg komst að því, að eitthvað mikið
gengur að stúlkunni, og að eitth'vað hræðilegt hefir einhvern
tíma komið fyrir hana.”
“pú gjörir mig forvitinn,” sagði eg og horfði undrandi
á frænku mína. “Hfefir hún sagt þér eitthvað?”
“Nei, hún segir mér aldrei neitt af högum sínum; og þó
hún segi mér eitthvað, mundi eg naumast skilja það til hlítar
— En eg hefi séð hana gjöra noikkuð, isem er undarlegt og
óeðlilegt.”
“Hvað sástu hana gjöra?” sagði eg og varð allur að for-
vitni.
“Eg hefi séð hana ganga í svefni.”
“Ganga í svel'ni!” át eg eftir alveg hissa.
“Já, eg hefi séð hana ganga í svefni oftar en einu sinni,”
sagði frænka min lágt og leit í kringum sig. “Og eg( hefi
heyrt hana tala ákaflega mikið upp úr svefni nótt eftir nótt.
pað hefir jafnvel komið fyrir, að hún hefir klætt sig sofandi
skömmu eftir miðnættið og gengið út. Og þá hefir hún
farið svo hljóðlega út, að eg hefi ekki vitað um það, fyr en
hún kom aftur ofan í rúmið ísköld og'fekjálfandi. pá hefi eg
vaknað og reynt að hlúa að henni. Hún hefir þá líka vakn-
að með andfælum, og farið að gráta og beðið fyrir sér, og
sofnað svo út frá því og sofið vært. — Stundum fer hún á fæt-
ur stuttu eftir að hún sofnar á kvöldin, leggur yfir sig hvíta
sjalið sitt, tekur pappír og blýant, sezt við litla borðið, skrif-
ar langt bréf, horfir lengi á það, brýtur það svo saman, læt-
ur það í umslag og skrifar utan á það. — En eg læt Ijós loga
til miðnættis, og stundum alla nóttina. — Og þegar hún er
búin að loka bréfinu og láta það innan í bók, þá fer hún að
tala um eitthvað hræðilegt, sem, fyrir hana hefir komið, og
pefnir ýms nöfn og biður fyrir sér. — Eg Ihefi séð hana skoða
á sér hendurnar og segja: “þarna er blóð, blóð, blóð!” Og
stundum segist hún finna þef af blóði, og sjá blóðið renna út
í Rauðá. — Svo ihefir hún alt í einu hrópað: “Gull! Gull!
Gull!— Eg sé það! Eg sé það! Eg sé það! Við Rauðá!
Við Rauðá! Komdu! Komdu! Komdu! Komdu!” Og
æfinlega biður hún fyrir sér um leið. — En að morgni, þegar
hún vaknar, tekur hún bréfið og rífur það í smá-agnir og
brennir því. Og þá faðmar hún mig og kyssir mig, og kall-
ar mig móður sína, og biður mig að fyrirgefa sér það ónæði,
sem eg hafi orðið fyrir afhennar völdum. — Hún segir mér
ávalt mikið uim þennan sjúkdóm sinn, en eg skil minst af því,
Eg skil það samt, þegar hún segir að hún hafi gengið í
svefni frá því, að hún var barn. Og eg skil það, þegar hún
biður mig að láta engan vita um þessi veikindi sín. Og hún