Syrpa - 01.01.1922, Blaðsíða 91

íslenzkar sagnir.
Sigfús prestur Finnsson■
Hann var sonur Finns bónda á Skeggjastöðum á Jökuldal,
Guðmundssonar bónda á Hallgilsstöðum, Stýrbjarnarsonar á Ket-
ilsstöðum í Hlíð, Þorsteinssonar á Sleðbrjót, Magnússonar.
Móðir Finns á Skeggjastöðum, var Hólmfríður Finnsdóttir,
Böðvarssonar prests á Valþjófsstað, Sturlusonar.
Móðir séra Sigfúsar, var Jarðþrúður Hallsdóttir, bónda í
Njarðvík, Einarssonar.
Séra Sigfús var prestur í Þingmúla í Skriðdal, 1809 til 1815,
svo í Hofteigi frá 1815 til 1846. Kona hans hét Ingveldur, dóttir
séra Jóns Hallgrímssonar í Þingmúla.
Ýmsar sagnir eru urn Sigfús prest, sem ótvírætt benda á, að
hann hafi verið góðmenni, en glensmikill í meira lagi, af manni í
hans stöðu, og lét sér ekki alt fyrir brjósti brenna. Drykkfeldur
var hann talsvert, þó ekki sé getið um sérstök embættisafglöp hans,
enda var ekki svo afar hart tekið á sliku á þeim árum, því ekki er
annars getið, en hann væri vel liðinn af sóknarmönnum sínum.
Þegar séia Sigfús var prestur í Hofteigi, var Stefán sonur
Árna prófasts Þorsteinssonar á Kirkjubæ, prestur á Val'þjófsstað
frá 1812 til 1857, og um hríð prófastur í Norður-Múlasýslu. Sagt
er, að hann hafi verið all vínkær, en þá var mikil bindindis og hóf-
semdar hreifing á Fljótsdalshéraði. Drukknar skálir í brúðkaup-
um í blá-vatni og fram eftir þeim götunum; var þetta hvergi sótt
með meira kappi en í Fljótsdal, og prófasturinn þar fremstur í
flokki.
Eins og nærri má geta, bárust séra Stefáni ýmsar sögur af
þvi, að Sigfús prestur væri belzt um of vínkær, og vildi hann
gjarna hnekkja því athæfi hans ef mögulegt væri. Fanst honunn
snjallræði, ef hægt væri að koma honum á óvart, svo hann gæti síö-
ur afsakað sig, þar eð “sjón væri sögu ríkari”. Hann gjörir því
Jökuldælingum aðvart, að einn tiltekinn sunnudag ætli hann aö
messa í Hofteigi, en svo var tilætlað, að séra Sigfús skyldi engann
pata fá um ferð hans.
En flest lágmæli komast i hámæli, þvi einhver af sveitamönn-
um varð til að skjóta þessu að séra Sigfúsi. Laugardaginn, er
von var á séra Stefáni, segir séra Sigfús við Ingveldi konu sina:
“O-jæja gæzkan mín (það var orðtæki ‘hans), eg held þú ætt-
ir að sjóða þessi hangnu bein, sem voru eftir í vor, eg trúi að bless-
aður prófasturinn sé væntanlegur hingað i kvöld, og ætli að em-
bætta hérna á morgun.” 1
Um kvöldið kemur séra Stefán, tekur prestur honum forkunn-
ar vel, en lætur sem sig stórfurði á komu hans. Er hann leidd-
ur til stofu, og ekki löngu seinna er þeim prestunum borinn matur.