Syrpa - 01.01.1922, Blaðsíða 38

36
SYRPA
að, og var venju fremur vel til fara. Undir eins og hann
sá okkur ganga inn í garðinn fyrir framan 'húsið, opnaði
hann framdyrnar og heilsaði mér með nafni.
“Herra O’Brian,” sagði eg, “leyfðu mér að gjöra .þig
kunnugan honum herra Island. — Herra Island,” (eg leit
til hans), “þetta er hann herra O’Brian.”
'peir tókust í hendur og heilsuðu hvor öðrum mjög vin-
gjarnlega, og þeir horfðu hvor í annars augu dálitla stund,
eins og elskulegir bræður, sem ekki hafa sézt um langt skeið.
Og eftir því tók eg undir eins, að O’Brian var nú alveg laus
við alt spaug og alla glettni, sem hann var þó jafnan vanur
að hafa á reiðum höndum. póttist eg vita að annaðhvort
væri hann nú lasinn, eða þá hitt: að hann sæi það strax, að
herra Island væri meiri alvörumaður en svo, að hann gæti
tekið írskri gamansemi.
“Gjörið þið svo vel að koma inn,” sagði 0,Brian. Og
hann vísaði okkur inn í lítið herbergi, þar sem hann geymdi
blöð sín og reikninga, las dagblaðið og reykti pípu sína á
kvöldin. Hann var vanur að kalla þetta herbergi“ lesstof-
una” sína (auðvitað í spaugi), og hafði eg oft setið þar hjá
honum á sunnudögum, og talað við hann um heima og geima.
—f þessu herbergi voru jafnan þrír stólar og eitt lítið boro.
Settust þeir herra Island og O’Brian sinn hvoru megin við
borðið, og tók eg mér sæti skamt frá þeim.
“Eg er hingað kominn, herra O’Brian, til þess að tala
við þig um málefni nokkurt, sem eg ber fyrir brjósti,”
sagði herra Island.
“Vertu velkominn í mitt hús, herra Island,” sagði O’-
Brian.
“Eg skal hlýða á það, sem þú hefir að segja, með mik-
illi ánægju. Og vildi eg óska, að þú héfðir einhvern hag
af því, að heimsækja mig. En um hvað snýst þetta mál-
efni, sem þér er hugfólgið?”
“pað er viðvíkjandi ungum manni, sem er samlandi minn
og heitir Arnór Berg”.
“Hvað er um hann?” spurði O’Brian, og augu hans urðu
ofurlítið hvöss.
“Eg þarf endilega að komast að þvi hið bráðasta, hvar
hann á heima, svo eg geti fundið hann að máli og sagt hon-
um nokkuð, sem honum er áríðandi að vita. — En nú er mér
sagt, að þú, herra O’Brian, sért sá eini maður hér í Winni-
peg, sem veit hvar þessi ungi maður er niður kominn. Og
er því aðal-erindi mitt til þín, að biðjai þig að láta mig vita
utanáskrift til hans.”
“En með leyfi að spyrja, herra Island, hvað er það, sem