Nýjar kvöldvökur - 01.07.1930, Blaðsíða 19

STAKSTEINAR
111
verið ráðin kaupakona austan af landi og
•átti hún að vera komin í byrjun túna-
sláttar. Hún kom ekki í tæka tíð, og þau
boð bárust loks að austan, þegar tún var
alslegið, að stúlka þessi hefði ekki getað
komið og væri ráðin annarstaðar, en af
því að langt var í milli og engir skrifleg-
ir samningar, varð Guðmundur að þola
þessa riftun bótalaust. Þetta kom sér
mjög illa, því að fólksekla var mikil um
sláttinn. Una var æf út af kaupakonu-
leysinu, enda hafði hún æfinlega mesta á-
kuga á búskapnum og hvatti mjög til á-
framhalds. Hún dreif því Guðmund af
stað daginn eftir niður í Vog til þess að
leita fyrir sér um kaupakonu og lagði
mjög ríkt á við hann að gefast ekki upp
fyr en í fulla hnefana, — búskapurinn
■væri í veði.
Strandferðaskip hafði komið á Voginn
daginn áður en Guðmundur kom þangað,
og var hann svo stálheppinn að rekast á
stúlku, lengst ofan úr Dölum, sem ráðin
hafði verið í síldarsöltun á Siglufirði, en
bafði ekki þolað það verk vegna sjúk-
dórns í höndum og orðið að hverfa aftur
svo búin. Stúlka þessi, sem hét Vilborg,
var alveg á flæðiskeri stödd; hafði hún
verið tvö sumur áður á Siglufirði og
kunnað svo mætavel við sig, að hún gat
varla til þess hugsað að fara í heyskap.
En neyðin kennir naktri konu að spinna,
svo snauð var Borga, þegar hún kom
dr síldinni, að hún átti ekkert annað en
það, sem hún stóð í. Fleiðrin á höndunum
höfðu gróið jafnskjótt sem hún hætti að
krafla í síldinni, svo að ekkert var því
til fyrirstöðu að hún gæti farið að vinna
aftur. Guðmundur bauð dágott kaup, svo
að saman gekk með þeim og var hún ráð-
fram undir veturnætur.
Unu þótti bóndi sinn hafa vel veitt og
tók Borgu hið bezta. Hún reyndist ekki
síður en í meðallagi til verka, var raunar
fremur táplítil, en geðgóð og ekki óskörp
og virti það fremur en hitt við húsbænd-
urna, að vel var til hennar gert; þurfti t.
d. að útvega henni öll vinnuföt, og átti
hún að fá þau með góðum kjörum, ef hún
reyndist vel.
Svo hagaði til um heyskapinn í Dæld-
um, að nokkurt engi var heima við bæ-
inn, en sumt fram undir heiði í kringum
beitarhúsin. Sjaldan brást þar úthey-
skapur, því að ef illa var sprottið heima,
var vanalega vel sprottið fram frá, eða
þá öfugt; fór það mest eftir snjóalögum
síðari hluta vetrar. Þetta sumar voru
heimaengjarnar með rýrara móti og varð
heyfall enn minna vegna óþurka, en fram
frá var víða vel sprottið, því að snjór lá
þar lengur fram eftir vori og hlífði fyrir
næturfrostum. Reið því öllu meira en
vanalega á því að vel tækist til um hey-
skapinn þar. Guðmundur hafði áður sof-
ið heima á nóttunni, þegar heyjað var
framfrá og farið ríðandi á engjarnar,
þótt það væri tafsamara, en í þetta sinn
stakk Una upp á því að legið væri við í
beitarhúsunum, eins og tíðkast hafði í
búskap föður hennar; var það ráð tekið
til þess að tafir yrðu sem minnstar. Guð-
mundur, Borga og vikadrengurinn láu við
í beitarhúsunum, en Una sá um bæjar-
verkin, færði þeim matinn ríðandi á degi
hverjum og gekk að rakstri með Borgu
allan miðhluta dagsins. —- Stundum hafði
Guðmundur stundað silungsveiði í Selja-
vatni síðari hluta sumars, haft bátkænu
við vatnið og netstúf til að leggja; átti
hann nú hægt með að stunda veiðina, þar
sem hann hélt til í beitarhúsunum og
lagði hverja nótt.
Heyskapurinn gekk vel fram frá þetta
sumar; var bæði dágóð spretta og þægi-
iegt tíðarfar, svo að hjónin voru mjög á-
nægð með heyfenginn. Silungsaflinn varð
líka óvanalega mikill, þegar lagt var
hverja nótt, enda var unglingur sá, sem
það sumar var í Dældum, ákaflega á-