Nýjar kvöldvökur - 01.07.1930, Blaðsíða 33

SÍMON DAL
125
komast eftir sannleikanum í þeim efnum.
Eg segi fyrir mig, að eg er nú nákunnug-
ur mörgum af helztu mönnum frönsku
hirðarinnar. Þeir hafa frá mörgu að
segja. En eg legg lítinn trúnað á flest,
sem eg heyri«.
Eg tók nú að hrósa honum fyrir vald
það, er hann hafði á enskri tungu og gat
þess til, að hann mund hafa dvalið tals-
vert lengi í landinu. —• »Já, eg var rúmt
ár í Lundúnum«, mælti hann, »og fór það-
an ekki alls fyrir löngu«. »Þér talið ensku
svo vel, að eg hlýt að skammast mín fyr-
ir frönsku þá er eg kann«, sagði eg bros-
-andi, »annars mundi eg í nafni gestrisn-
innar að sjálfsögðu tala við yður á ybav
eigin máli«. — »0, þér kunnið frönsku?«
spurði hann. »Eg skal játa að mér veitist
það léttara«. »Aðeins lítilsháttar«, svar-
aði eg, »og eg hefi lært það á skotspónum
af kaupmönnum, sem komu til frænda
míns í Norwich, svo það er nú eitthvað
annað en að það sé nein hirð-franska«.
»0, eg er alveg viss um, að þér kunnið
það vel — látið mig heyra!« hrópaði
hann. Eg var í þann veginn að hlýða, en
í sama bili kom upp háreysti mikil fyrir
framan dyrnar, þar sem frönsk og ensk
blótsyrði blönduðust saman í einn hræri-
graut. Það var hávaðarifrildi. Maðurinn
tók viðbragð, stökk á fætur og hljóp út.
Eg hélt áfram að borða, og þóttist viss
um að gestgjafinn hefði lent í rifrildi við
frönsku þjónana, þegar hvorugir gátu
gert sig skiljanlega fyrir öðrum. Borðfé-
lagi minn kom bráðlega inn aftur og stað-
fesl^ þennan grun minn. Kvað hann mis-
sættið hafa sprottið út af vínflösku, en
auðvelt hefði verið fyrir sig að miðla mál-
um. En mitt í ræðu sinni varð honum lit-
ið á leðurveskið, sem hann hafði skilið
eftir á borðinu. Hann hrópaði ósjálfrátt
UPP yfir sig um leið og hann greip það og
skotraði tortryggnislegum rannsóknar-
augum til mín. Eg varð frekar hissa en
reiður, og bros mitt gerði hann fremur
kindarlegan á svipinn, því það sýndi hon-
um ótvírætt, að eg hafði tekið eftir fát-
inu, sem á hann kom. Mér fanst það vera
nægileg hefnd fyrir ókurteisi hans og
hugsaði mér að breiða yfir alt saman og
hjálpa honum út úr vandræðunum með
því að taka samræðu okkar upp aftur þar
sem hún hafði slitnað. Eg sagði því og
brosti: »Satt að segja er nú franska mín
ekkert annað en skóladrengja-franska —
eg get beygt þessa sögn: J’aime, tu aimes,
il aime — svo mikið kann eg — og ekkert
meira«. »Það er raunar ekki mikið sagt
í orðum, en getur verið talsvert meira í
verki«, mælti hann og hló, — »en eg er
sannfærður um, að þér gerið of lítið úr
kunnáttu yðar og að þér kunnið miklu
meira en þetta!« »Já, ofboð lítið meira af
sömu tegund«, svaraði eg — »t. d. þetta:
Je viens, tu viens, il vient«.
Mér varð hverft við, því þegar eg slepti
síðasta orðinu, hljóðaði hann upp yfir sig,
spratt á fætur í ofboði, fálmaði í barm
sinn og dró fram veskið. Hann skoðaði
spennurnar og lásinn á því eins og í hálf-
gerðu æði. Eg sat og starði á hann fullur
undrunar. Maðurinn virtist vera orðinn
brjálaður. Hann leit til mín örvæntingar-
augum, opnaði munninn til þess að tala,
en var svo mikið niðri fyrir, að hann kom
engu orði upp. Svo hristi hann veskið
framan í mig. Það leit alt saman fremur
undarlega út, en eg gat ekki verið í vafa
um, hvers hann vildi spyrja.
»Eg hefi ekki snert við veskinu«, mælti
eg, »eg segi yður það alveg eins og er.
Aðeins fát yðar getur verið yður einskon-
ar afsökun, ef þér haldið nokkuð slíkt«.
»En hvernig... hvernig. . ?« hreytti hann
út úr sér. »Eg skil yður ekki«, mælti eg
og lá við að fara að hlægja — »eg segi í
gamni: eg kem, þú kemur hann kemur, og
þessi orð verka á yður eins og svörtustu
galdrar. — Eg býst naumast við, að þér