Nýjar kvöldvökur - 01.07.1930, Blaðsíða 43

SÍMON DAL
135
•á Carford til þess að hafa hann hjá sér.
Mér skipaði hann líka að setjast á aðra
hönd sér. Carford virtist ekki vera neitt
ant um að koma honum af stað, en mig
vildi hann hafa burtu. Að síðustu fékk eg
þó Carford til að bjóða hertoganum að
fylgja honum til herbergis hans, og við
leiddum hann á milli okkar. Það var
fremur ömurleg lest, en svo vanaleg sjón,
-að það vakti enga eftirtekt. Carford
reyndi af fremsta megni að fá mig til að
.yfirgefa hertogann, og þegar það tókst
ekki, fór hann að dylgja um æfintýra-
menn, sem væru að troða sér upp á milli
diertogans og vina hans. Eg spurði þá
Monmouth hvort eg ætti að fara, en hann
hað mig vera kyrran, sagði að hann þó
gæti reitt sig á, að eg væri sér einlægur
-og að minsta kosti væri eg enginn bölvað-
rnr páfatrúarmaður eins og sumir aðrir,
sem hann þekti. Carford hrökk saman
við þessi orð. En hertoginn sá ekkert
mema herbergisdyr sínar — og þær sá
"hann ekki alt of vel, þegar við vorum
komnir inn til hans, heimtaði hann meira
vín. Carford var ekki seinn á sér að
-■sækja það og skála við hann. Monmouth
gerðist meira og meira drukkinn. »Hann
má ekki fá meira«, hvíslaði eg, »hann
hefir þegar drukkið meira en hann hefir
'gott af«. Carford sneri sér að hertogan-
um og hrópaði: »Mr. Dal segir að yðar
hágöfgi sé fullur!« En hann vann ekkert
■á þessu bragði, því hertoginn svaraði
góðlátlega: »Það er alveg satt, eg er full-
ur, en það er mest í fótunum, Símon
uiinn, höfuðið er alveg eins og dagsljósið
— eða eins og....« hann litaðist um og
reyndi að gera sig sniðugan á svipinn,
•svo tók hann okkur sinn í hvorn hand-
legg: »Við erum góðir mótmælendur allir
þrír«, sagði hann með drukkins manns
-alvörugefni. »Trúir og tryggir!« svaraði
Carford, svo laut hann að mér og hvísl-
-aði: »Eg er hrædur um að honum sé að
verða ilt, viljið þér ekki reyna að ná í
lækni konungsins, mr. Dal?« »Nei, hann
hefði bezt af að vera einn eftir hjá mér«,
svaraði eg, »ef þér viljið ná í lækni lá-
varður minn, þá er það létt verk«.
Mér stóð alveg á sama um, þó Carford
væri mér reiður og var fastráðinn í að
þoka hvergi fyrir honum; en við höfðum
engan tíma til að þræta meira.
»Eg er svo trúr... svo trúr föður mín-
um sem nokkur maður í ríkinu getur ver-
ið«, drafaði í Monmouth —« en þið vitið
líklega eins vel og eg að hverju nú er
verið að stefna?« »Nýtt stríð við Hollend-
inga hefi eg heyrt talað um«, mælti eg.
»Fjándinn hafi Hollendingana, það er
ekki það. . en — uss — við skulum ekki
hafa hátt, það geta verið páfatrúarmenn
hér í kring.... Það er talsvert af þeim
hérna í kastalanum, Carford.... Uss —
uss... sumir segja að hann föðurbróðir
minn sé einn, og sumir segja það líka um
Arlington ráðherra.... Herrar mínir —-
eg segi ekki meira — það eru drottinsvik-
arar, sem segja að hann faðir minn sé...«
Carford greip fram í fyrir honum: »Ver-
ið þér ekki að trufla hug yðar með öðru
eins og þessu«, sagði hann.
»Eg vil ekki trúá því. Eg vil standa við
hlið föður míns.... En ef hertoginn af
York.... En eg vil ekki segja neitt«. Höf-
uð hans hneig niður á brjóstið. En næsta
augnablik stökk hann á fætur og hróp-
aði: »En eg er Mótmælandi, já — og eg
er sonur konungsins!« Hann greip í
handleginn á Carford og hvíslaði: »Ekki
eitt orð um það. Eg er reiðubúinn. En við
vitum hvert stefnt er, og við erum kon-
unginum trúir. Við verðum að bjarga
honuín. En ef við getum það ekki... get-
um það ekki. . þá er hér einn sem... sem
.... Hann gat ekki sagt meira í nokkur
augnablik. Við stóðum og störðum á hann
þangað til hann talaði aftur: »...Einn