Nýjar kvöldvökur - 01.07.1930, Blaðsíða 37

SÍMON DAL
129
veg fult af ræningjum á öllum vegum«,
sagði eg meðal annars, »en þið ílytjið
kannske engin verðmæti með ykkur?«
»Það, sem við höfum meðferðis, mundi
nú ekki fita ræningjana«, svarar annar,
»en húsbóndi okkar má gæta þess, sem
honum er trúað fyrir«. »Nú hann er þá á
ferð með einhvern dýrmætan fjársjóð?«
»0, nei, ekki í peningum«, svaraði maður-
inn, en félagi hans fór að hnippa í hann,
eins og til að áminna hann um að gæta
sín. »Fyllið glösin!« ’hrópaði eg, og þeir
voru ekki seinir að hlýðnast þeirri fyrir-
skipan. »Jæja, margur hefir nú orðið að
bíta í grasið á þessum vegi héðan og til
Lundúna«, sagði eg eins og annars húgar
og handlék vínglasið — »en með ykkur til
varnar ætti nú M. de. Fontelles að vera
nokkurnveginn óhultur«. »Við höfum
svarið að fylgja honum trúlega, leggja
lífið í sölurnar fyrir hann, ef á þarf að
halda, og ekki yfirgefa hann fyr en hann
stígur inn í hús franska sendiherrans í
Lundúnum«, mælti annar þeirra. »En
þessir bannsettir ræningjar eru stundum
þetta þrír og fjórir saman, svo vel gæti
farið svo, að einhver ykkar félli«, sagði
eg. »0, við erum ekki dýrir«, svaraði hinn
og hló. »Frakkakonungur hefir mörgum
okkar líkum á að skipa«. »En ef herra
ykkar félli nú?« »Það er samt séð fyrir
erindinu«. »Hvað? gætuð þið flutt boð-
skap þann, sem honum er trúað fyrir? —
Eg get mér til að það hljóti að vera skila-
boð, úr því það eru ekki fjármunir«,
mælti eg. Þeir litu hvor til annars og
virtust vera í vafa; en eg var við hendina
°g fljótur til að fylla glösin hjá þeim.
»Við mundum halda ferðinni áfram, þó
hans misti við«, sagði svo annar. »En
hvaða gagn væri í því?« hrópaði eg og
lézt verða hissa. »Jú, við höfum líka tekið
við skilaboðum«. »Er það mögulegt? get-
ié þið farið með skilaboð frá sjálfum
konunginum?« »Enginn getur verið bet-
ur fallinn til slíks en einmitt við«, svar-
aði sá lægri af þeirn félögum, og það brá
fyrir glettnisglampa í augum hans —
»við skiljum þau ekki«. »Skiljið þið ekki
boðin, sem þið eigið að bera? En þá hlýt-
ur það að vera fjarska flókið«. »Nei,
þvert á móti, ákaflega einfalt — orð, sem
ekki virðast hafa neina þýðingu«. »Nei,
það er ómögulegt? — En flöskurnar eru
tómar. Við skulum fá okkur aðrar!« »Nei,
ómögulega meira, monsieur«. »Jú, við
skulum þó að minsta kosti skifta einni
flösku á milli okkar«. Eg bað um fjórðu
flöskuna, og þegar við vorum byrjaðir á
henni spurði eg kæruleysislega: »Hvaða
boð eigið þið svo að færa?« En hvorki
vínið né kæruleysislátbragð mitt gat svift
þá varkárni sinni: Þeir hlógu og hristu
höfuðin. — »Nei, það megið þér ekki'
spyi’ja um, okkur er bannað að segja það.
»En úr því að enginn skilur það, getur
ekki gert neitt til þótt þið segðuð það«.
»Getur verið«, svaraði sá lægri, »en fyrir-
skipun er fyrirskipun — og við erum her-
menn«.
Eg var nú búinn að hugsa upp ráð,
hvernig eg ætti að komast fyrir þetta, og
sá nú að eg yrði annaðhvort að hætta hér
við svo búið eða reyna hvernig það gæf-
ist. — »Nú, nú«, sagði eg, »það er aldrei,
að þið eruð drjúgir og reynið að gera
þetta að launungarmáli — en mér dettur
ekki í hug að álasa ykkur fyrir það. En
eg er nú samt sem áður búinn að ráða
gátuna. Hlustið þið nú á: Ef eitthvað
kæmi fyrir M. de Fontelles — sem eg
vona, að Guð gefi að ekki verði —....«
»Amen, amen!« tautuðu þeir hálfhlægj-
andi. — »Þá eigið þið báðir, eða annar
ykkar, ef örlögin skyldu haga því svo, að
ríða sem mest að komist verður til Lund-
úna, leita þar uppi sendiherra »hins allra
kristnasta konungs« — eða er ekki svo?«
»Alt þetta hafið þér nú getað ráðið af
17