Nýjar kvöldvökur - 01.07.1930, Blaðsíða 46

138
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
court«. »Nú, já, auðvitað!« sagði eg og
brosti framan í hann. — »En hvenær hef-
ir M. Colbert fengið stjörnuna?« — í
tunglsskininu hafði eg greinilega séð orð-
una blika á brjósti mannsins. Það varð
dálítil þögn áður en Darrell sagði: »Kon-
ungurinn gaf honum sína eigin stjörnu í
kveld -— til þess að heiðra systur sína«.
Og sannarlega — næsta morgun birtist
Colbert með stjörnuna á brjóstinu, og lét
þakklæti sitt óspart í ljósi við konunginn.
Mér datt í hug, að hann hefði átt að
þakka hana öðrum — ótignari manní.
Eg efast um, að eg nokkurntíma hefði
séð stjörnuna á brjósti Colberts, ef eg
hefði ekki séð hana áður á brjósti þess
manns, sem faðmaði M. de Perrencourt
að sér. —

Friðrik J. Rafnar.
Saga
hins heilaga Frans frá Assisi.
(Sniðin eftir bók Jóhannesar Jörgensens o. fl. ritump
Á æskuárum sínum hafði hann lært
ýmsar loddaralistir, og einn góðan veður-
dag sást Frans á götum Assisiborgar í
einbúabúningi sínum, syngjandi og lát-
andi ýmsum skrípalátum eins og um-
ferðaloddari. Þegar söngnum var iokið
gekk hann milli manna og betlaði. »Sá
sem gefur mér einn stein, fær ein laun á
himni,« sagði hann. »Sá sem gefur mér
tvo steina, fær tvenn laun, og sá sem gef-
ur mér þrjá steina, fær þrenn laun á
himni.« Margir hlóu, og þá hló Frans
líka, en aðrir voru hrærðir, segir helgi-
sögnin, »er þeir sáu svo miklar breyting-
ar á manni, sem áður var veraldarbarn
en nú fórnaði öllu fyrir kærleikann til
Guðs.« Frans fékk talsvert af múrsteini,
tók hann á bakið og bar til kirkjunnar.
Að múrverkinu vann hann sjálfur.
Smámsaman batnaði svo samkomulagið
við prestinn og til þess að sýna Frans ein-
hverja viðurkenningu fyrir fórnfýsina
fór nú presturinn að koma til hans á
(Framh.).
kvöldin með einhvern matarbita, sem
hann hélt að Frans þætti góður. í nokkra
daga gekk það vel og Frans þáði matinn
með þökkum. En svo fór hann að hugsa
um að svo mætti ekki lengur ganga. Ef
hann ætti að lifa eins og öreigi, þá ætti
hann að ganga með skál sína fyrir hvers
manns dyr og betla.
Svo var það einn dag um miðdagsmat-
arleitið, að Frans fór inn í Assisi með
skál sína og gekk þar fyrir hvers manns
dyr betlandi. Margir gáfu honum eitt-
hvað, ketbita, brauðskorpur, súpuslatta
eða kálblöð, og loks var skálin full. En
ekki var lystugt að líta í hana. Honum lá
við að kasta upp þegar hann tók fyrsta
bitann. En hann yfirvann viðbjóðinn og
borðaði loks með góðri lyst. Svo fór hann
til prestsins og sagði honum, að frá þeim
degi fæddi hann sig sjálfur.
Ættingjarnir, að minsta kosti faðir
Frans og bræður, höfðu nú algerlega snú-
ið við honum baki. Faðir hans mátti ekki