Nýjar kvöldvökur - 01.07.1930, Blaðsíða 35

STAKSTEINAR
127
sverðsins. Hertoginn starði forviða á okk-
ur. »Hvað er á seyði? Hvaða herramaður
er þetta?« spurði hann. »Mr. Dal, eruð
þér kominn í deilu við þennan mann?«
Áður en eg gæti fengið ráðrúm til að
svara, var hann kominn fast að okkur og
sá nú andlit Frakkans. — »Hvað? Þetta
•er M. de Fontelles!« hrópaði hann undr-
andi. »Mér er sönn ánægja að sjá yður
aftur hér í Englandi! Carford, hér er M.
de Fontelles kominn — þið voruð víst
kunnugir, þegar hann var hér áður í sveit
franska sendiherrans.... Þér komið með
einhver boð?« Eg hlustaði vandlega eftir
því, sem orð hertogans fræddu mig um.
De Fontelles hneigði sig djúpt, en ofsi
hans var enganveginn í rénun, og hann
svaraði spurningum hertogans engu. Her-
toginn sneri sér að mér og mælti fremur
stygglega: »Þessi maður er vinur minn,
mr. Dal; viljið þér gjöra svo vel að segja
mér hversvegna hönd yðar var á sverð-
inu?« »Vegna þess að skammbyssan var í
liönd hans, yðar hágöfgi«, svaraði eg.
»Yður virðist vera nokkuð hætt við að
lenda í illdeilum við menn, mr. Dal«,
mælti hann og skotraði augunum til Car-
fords. — »Hvað var ágreiningsefnið?«
»Eg skal segja yðar hágöfgi frá öllu sam-
an eins og það bar til«, svaraði eg undir
eins, því eg vissi að ekkert var, sem hægt
væri að gefa mér að sök. »Nei, nei, eg vil
ekki hafa, að neitt sé á það minst!« hróp-
aði M. de Fontelles. »Mig langar nú samt
til að heyra það«, sagði hertoginn þur-
lega.
»Það byrjaði nú þannig«, mælti eg und-
irgefnislega, »að eg sagði við herramann-
inn þarna að eg kynni fjarska lítið í
frönsku, en af kurteisi sinni hélt hann
því fram, að eg mundi kunna hana vel,
það varð til þess, að eg fór að sýna hon-
það lítið sem eg kann, og sem dæmi
^eygði eg fyrir hann sögnina J’aime, tu
aimes, il aime. Hann hrósaði þessu mjög
elskulega...«. »Hann gat nú naumast gert
minna«, skaut hertoginn inn í. »Hvern-
ig fór svo?« »Hann vildi ekki láta þar við
sitja, en vildi láta mig halda áfram með
að sýna lærdöminn. En í sömu andránni
varð hann að hlaupa út til þess að jafna
einhvern ágreining, sem orðinn var milli
þjóna hans og gestgjafans; þegar hann
kom inn aftur, stakk hann á sig leður-
veski, sem hafði legið hérna á borðinu, en
fyrst athugaði hann það á þann hátt, sem
ekki hefði þótt kurteislegt hér í Englandi,
þegar þess er gætt, að eg hafði setið einn
hér inni á meðan hann var úti. — Eg
hélt nú áfram með frönskuna, því eg
hugsaði að það gæti skemt honum og
stytt mér stundir á meðan eg með ó-
þreyju beið eftir að fá að þjóna yðar há-
göfgi...«. »Já, já, það er gott, Símon«,
mælti hertoginn brosandi, »en þér skuluð
ekki lengja söguna, til þess að sýna mér
kurteisk. Eg hél-t áfram: »Þá sagði eg
nokkur alveg meinlaus orð á frönsku, en
þau gerðu hann fullkomlega sturlaðan að
því er virtist, því hann stökk upp, skoð-
aði lásana fyrir veskinu og athugaði að
skammbyssan væri í lagi; og að lokum
ætlaði hann með skammbyssu 1 hönd að
ógna mér til þess að lofa að segja engum
manni frá þessu kynlega framferði sínu
gagnvart mér — því neitaði eg, og um
það stóð deilan... og eg bið auðmjúklega
fyrirgefningar á, að hún skyldi trufla
yðar hágöfgi«. »Eg er yður þakklátur
fyrir þessa skýringu, mr. Dal«, sagði her-
toginn — »en hvað var það þá, sem þér
sögðuð?« »Aðeins það fyrsta, sem mér
datt í hug. Eg sagði við M. de Fontelles
— eins og eg nú veit að maðurinn heitir
— eg sagði við hann — mjúklega og vin-
gjarnlega: Je viens, tu viens....« Hertog-
inn tók snögt viðbragð og greip í öxlina á
mér. Carford brá einnig. Hann tróð sér
fram við hlið hertogans. — »/<? viens, tu
viens.... Já og nokkuð meira?« hrópaði