Nýjar kvöldvökur - 01.10.1934, Page 6

148
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
■ofan og háttaði. Hann lá lengi vakandi,
en sofnaði fast að lokum. Undir morgun-
inri dreymdi hann, að Schultze gamli
kœmi til hans. Hann var sjóblautur, en
brosti alvarlega.
»Ég varð þá á undan þér, Ásgeir! —
Við erum báðir væringjar fyrir Guði,
drengurinn minn«.
Langt norðvestur í hafi varpaði
Þorratunglið daufum töfrabjarma á
víða og djúpa gröf erlends væringja.
II.
»
Vorsólin flæddi niður yfir BjÖrgvin.
Sandvíkurfjall og Flaugarfjall blöstu
við kvöldsólinni, og græðiskógurinn í
Skriðudalnum og hlíðunum beggja meg-
in varð einkenniJega eirrauður á lit, og
topparnir blik.uðu eins og lýsigullskyndl-
ar. Inn til ísdaJsins að sjá vac skugga-
blátt og svart, en Álreksstaðafjall var
sólblettótt að vestanverðu. Hinum megin
dalsins var Laufstakkur forkunnar fag-
ur. Nýlaufgaður skógurinn var gullinn
til að sjá, og hafði hver lauftegund sinn
sérstaka litblæ. Reykurinn úr kvöldlest-
inni bugðaði sig upp eftir dalnum og
hvarf áleiðis til óslóar. Flaugin benti í
V. S. V. Vindurinn var logn.
Það hafði lygnt með kvöldinu, og
loftið var kyrrt og hlýtt. Askey lokaði
sólroðnum firðinum að sunnan. Stórt
farþegaskip, með þremur rauðum rönd-
um á reykháfnum klauf gullbrána með
hvítan foss fyrir stafni. Það var eitt
Stafangurskipanna. Næturskipið. Flóaj-
og fjarðarbátarnir brunuðu þveran Bæj-
arfjörðinn úr öllum áttum og óteljandi
vélbátar skáru straumröst þeirra þvers-
um eins og vefskyttur -—- með landi
fram. úti á firðinum blikaði á tvö til
þrjú logndauð segl. Það voru lystisnekkj-
ur, sem höfðu orðið of seinar til lands
i kvöldblænum.
Kvöldkyrrðin strauk mjúkri hönd
sinni yfir sæ og land og bæjarkliðurinn
smáþagnaði. Utan frá hafnarbryggjun-
um heyrðist þó ennþá ískur og vélaskrölt
og hávaði. Þar bærðist lífið í þungum
sogum daga og nætur. Skipakomur voru
geysi miklar. Björgvin var einasta höfn-
in á vesturströnd Norðurálfu, sem enn
var opin reglubundnum siglingum. Þessi
borg var höfn heimsins um þær mundir,
og þaðan dreifðu svo járnbrautirnar
ferðafólki, pósti og flutningi út um allan
heim.
Það létti sýnilega yfir hinum erlendu
ferðamönnum, er þeir komu úr hættum
hafsins og óvissu inn í skerjagarðinn
norska og að lokum inn í hina friðsam-
legu og öruggu höfn Björgvinjar. Það
var eins og lyft væri fargi af þessum
mislita lýð, er streymdi af skipsfjöl á
land og dreifðist um allan bæinn, svo að
öll gistihús voru troðfull, og ferðamenn
urðu jafnvel að gista á biðstofum járn-
brautanna og í öllurn svefnvögnum með-
an beðið var. Þar ægði öllu saman, kyn-
flokkum og tungumálum. Gulum, brún-
um, bleikum, svörtum, bláeygum, svaid-
eygum, brúneygum, skáeygum. Háralit-
ur og háralag tallausra þjóða og kyn-
flokka og tungumálin hreinasta Babel.
Björgvin skifti algerlega um lit við
hverja komu skipanna frá Englandi. Há-
vær og glaðvær alþjóðabragur hvíldi yf-
ir borginni nokkrar klukkustundir.
Ferðafólkið var eins og leyst úr álögum.
En þó hrukku sumir við og litu í kring
um sig á götuhornunum, eða gutu flótta
legu hornauga inn í skuggalegar hliðar-
götur og þröngar. Allstaðar gat verið ó-
vinum að mæta. Hættan vofði allsstaðar
yfir. Hún smaug í kjölrás skipanna.
Sveif hátt í lofti yfir höfðum þeirra.
Fólst í lítilli sprengju einhversstaðar
innan um farminn — eða í smergil-
svarfi, sem blandað hafði verið í smum-