Nýjar kvöldvökur - 01.07.1943, Qupperneq 6

98
VITASTÍGURINN
N. Kv.
haldin voru stór samsæti, einstöku sinnum,
var Bjarkasetur víðfrægt fyrir hinn svip-
mikla glæsileik sinn en þó voru flestir þeir,
sem þangað komu, fegnir því að komast
heim aftur heilir á hófi. Hún hafði tamið
þjónum sínum afar virðulega og reglu-
bundna framkomu við þau tækifæri. En
aftur á móti voru þeir, þegar tækifæri gafst,
mjög uppskafningslegir á sína vísu við
starfsfólkið utanhúss. — Það vildi ekki oft
til, að Gottlieb tæki þátt í þessum miðdeg-
isveizlum. I fyrsta lagi þótti honum matur-
inn vera af svo skornum skammti, þrátt fyr-
ir allt silfrið og kristalsglerið, að hann fékk
aldrei saðning sína, og í öðru lagi gramdist
honum ætíð að þurfa að klæðast samsætis-
búningi. Hann hæddist að öllu þessu og
kallaði þetta „apaspil og apagildi.“ Einu
sinni hafði liann stungið upp á því í spaugi,
að þau skyldu láta setja skjaldarmerki á all-
an leir- og postulíns-borðbúnaðinn, t. d.
„gyllt skinn með biskupsmítri fyrir ofan til
minningar um forfeðurna," en uppástungu
þessari var tekið mjög illa og kuldalega. —
Loksins kom frú Bramer tifandi.
„Þér verðið að afsaka mig, hérra lautin-
ant. Húsfreyja í sveit hefir svo mörgu að
sinna.“ Hún brosti og rétti honum hönd-
ina. Síðan gekk hún á undan honurn inn í
reykingaherbergið mikla og bauð honum
sæti. Adam virti hana nákvæmlega fyrir sér
og gat ekki skilið að þessi smávaxna, bros-
hýra kvenvera gæti verið annað eins „af-
hrak,“ og Gottlieb hafði gefið í skyn. Að
vísu voru augun allsnörp og hvöss, en hún
brosti þó hlýlega.
„Þér kváðuð vera svo framúrskarandi
góður maður, að því er ég heyri sagt úr öll-
um áttum,“ sagði hún allt í einu.
„Eg?“ sagði Adam foviða. „Hver segir nú
það?“
„Meðal rnargra annarra minn kæri mág-
ur Gottlieb; hann hefir svo mikið dálæti
á yður.“
Hvað er ’að tarna, sagði hún „kæri mág-
ur?“ Skyldi honurn hafa misheyrzt?
„Ég segi yður það satt, að hann þreytist
aldrei á að hæla yður,“ bætti hún við.
Annað hvort skjátlast Gottlieb í dómi
sínum, eða þá er hún kolbrjáluð, liugsaði
Adam.
„Þér kváðu lifa hreinu fyrirmyndarlífi
þarna úti í vitanum. Æ já, það er gott, að
til skuli vera fyrirmyndarheimili; þau eru
sannarlega ekki of mörg af því tagi.“
„O, það mun nú tæplega verða talið neitt
fyrirmyndarheimili á þann hátt, sem ég
býst við, að frúin eigi við; en við erum
ánægð í okkar stöðu. Mér finnst nú annars,
að við séum rík,“ sagði hann með áherzlu og
leit brosandi á hana.
Hún lét sem hún heyrði það ekki og hélt
áfram umræðum sínum.
„Þá er nú þetta sameiginlega málefni
okkar, sem okkur er báðum mjög mikið
áhugamál."
Adam roðnaði lítið eitt: Nú kemur það,
hugsaði hann.
„Yður þykir mjög vænt um dýr,“ sagði
hún í þýðum rómi.
,,Já, það þykir mér sannarlega. Dýrin úti
í eynni eru kærustu félagar mínir.“ Hann
sá þegar eftir að hafa sagt þetta. Honum
varð hugsað til selanna.
„Við verðurn þá að vernda þau fyrir
grimmd og illri meðferð mannanna, finnst
yður það ekki?“
„Jú, — jú, auðvitað,“ sagði Adam og
hneigði sig.
„Mér verður oft svo þungt um hjarta.
þegar ég sé, hvernig sumir kvelja þessar
ómálga skepnur, sem sýna okkur svo mikið
traust og oft áberandi ástúð.“
„Traust og ástúð,“ tautaði Adam.
„Við skulum skipuleggja félagsskap góðra
manna, sem vilja standa saman á verði gegn
illmennskunni. Við viljum innræta böm-
unum ást til dýranna, finnst yður það ekki?